Dit weekend sta ik vanwege de Autumn Desert Trail 2017 ergens op de Kale Duinen te fotograferen.
Ben je via het visitekaartje op deze website terecht gekomen, leuk dat je een kijkje komt nemen! Staatsbosbeheer zal erg blij zijn met de routes die kriskras zijn genomen om de bodem lekker los te maken. Ik hoop dat je een leuke tijd op paard hebt gehad in dit tijdelijk legale gebied te tijden van dit grootste evenement. Benieuwd naar alle gemaakte foto’s? Die kunnen bekeken worden via deze link naar Oypo.
Dit jaarlijks evenement was bijna niet doorgegaan. Het team van Staatsbosbeheer nam de organisatie voorheen voor haar rekening, naast alle werkzaamheden. Ieder jaar deden er steeds meer ruiters mee, waardoor het te groot werd en er hulp gezocht werd bij recreatieondernemers in de omgeving.
Dit mislukte echter. Het bericht dat de ADT niet doorging, werd begin juni online geplaatst met de opmerking dat er nog steeds gezocht werd naar medeorganisatoren. Staatsbosbeheer werd na het slechte bericht benaderd door diverse partijen, waarna er uiteindelijk een partij overbleef die het toch dit jaar voor elkaar wilde krijgen. Hippisch Drenthe ging direct aan de slag om alles in korte tijd voor elkaar te krijgen. En het is ze gelukt. Begin augustus kwam het verlossende woord dat de Autumn Desert Trail 2017 eind oktober toch door kon gaan!
De verkoop ging prima, ruim voor de start was er geen toegangskaart meer te krijgen. Honderden paarden worden verwacht deze twee dagen. Ik heb er naar uitgekeken om met de camera weer op de zandvlakte te staan en heb mij als fotograaf aangemeld. Op de Facebookpagina werden de namen bijgehouden met link naar hun pagina waar de foto’s te verwachten zijn. Die lijst groeide gestaag tot zo’n 40 namen. Het gebied is groot, het is maar afwachten wie er daadwerkelijk gaat komen, dus daar maakte ik mij geen zorgen over.
Accu’s vol, geheugenkaarten leeg, schoudertas helemaal vol, rugtas voor eten en drinken, plus een klapstoel om tussendoor te kunnen zitten. Ik ben er klaar voor, alleen zal het einde voor mij als fotograaf nooit vergeten worden…
Het weekend ADT 2017 zelf
Dat het veel foto’s oplevert, staat van tevoren al vast. Het omzetten van alle foto’s duurde vorig jaar vrij lang. Ik wil dit jaar sneller de bestanden online hebben en minder foto’s schieten. De vorige keer had ik na het weekend iets over de 4.000 foto’s.
Zaterdag loop ik als eerste over de zandvlakte. Het stapt vrij gemakkelijk door, maar ik weet dat de terugweg een stuk zwaarder zal worden. De voorspellingen zijn niet zo best. Ik heb mijn skipak aangetrokken met daaronder 3 lagen kleding. Warm, waterdicht en hopelijk gaat het mij de dag door helpen. Om mij heen verschijnen er bekende personen. Gerda (link naar foto’s) komt bij mij staan. Net als Desiree (link naar foto’s). Het wordt dus sowieso een gezellige dag.
Zaterdag, Autumn Desert Trail 2017, dag 1
28 oktober. Rechts van ons gaat een vrouw zitten die er vorig jaar ook zat. Als ik een praatje met haar maak, is het duidelijk dat zij hier wederom met een lijstje naar toe is gekomen. Haar is gevraagd van een aantal specifieke deelnemers foto’s te maken. Tegenover mij zit Veronique van Drawn Horse Fotografie (foto’s) met wat ik later begrijp Magda Kwanten Fotografie (foto’s) als partner in crime. Verderop zie ik Peter Landstra (link) staan. Links, schuin tegenover ons zie ik Amanda Melchior (link) plaatsnemen.
Met mijn oranje broek val ik op deze vlakte op en ik word herkend door John Bruininck (link naar zijn foto’s) die recht op mij af komt lopen. We groeten elkaar en kijken uit naar wat het weekend ons gaat brengen. Ik zie John de hele dag tussen alle andere fotografen rondzwerven en zijn foto’s maken. De rest blijft op dezelfde plek hangen en dat gaat zeer gemoedelijk. Iedereen respecteert elkaars ruimte en houdt daar rekening mee. Het wereldje is niet heel groot, dus de gemoedelijke sfeer is een groot pluspunt. Zo zijn wij elkaars directe concurrent, maar tegelijk goede collega’s.
Het is wachten op de eerste deelnemers. De fotografen die er al zijn, staan klaar. Naarmate de dag volgt, zie ik meer camera’s verschijnen. Maar die zijn na het hoogtepunt ook weer vertrokken. Ik blijf tot de laatste groep is vertrokken. Zij komen zelfs naar mij toe voor een geposeerde foto. Als ik naar huis ga met 3.500 bestanden, geloof ik dat één doel niet gehaald gaat worden.
Zondag, Autumn Desert Trail 2017, dag 2
© Gerda Das
29 oktober. Vandaag ben ik iets later op “mijn” plek. Er staat een handjevol fotografen. Gerda is vandaag vrijwilliger en Desiree wist nog niet of ze weer kwam fotograferen. Uit mijn tas haal ik een bluetooth speaker, koppel deze aan de smartphone en samen met Spotify zorgt dat de rest van mijn dag voor wat gezelligheid. Ik ben er weer klaar voor.
Zondag was een zonnige dag, maar met hier en daar een stevige wind. Gelukkig trok deze al snel weg. Rond de middag op het tijdstip dat de meeste paarden rondrijden, staat het aardig vol met fotografen. Op het einde van de dag ben ik als enige met camera aanwezig. Er lopen nog diverse groepjes in het enorme gebied.
Ik kijk om de hoek of twee ruiters de zandvlakte via de zijkant verlaten. Zij zien in de verte een oranje broek staan. Omdat ik niks te doen heb, pakken ze de kans en komen langs mij heen. Die zijn verzekerd van foto’s. Van zondag heb ik zelfs meer foto’s gemaakt dan zaterdag. Daar moet ik volgend jaar wat meer bij stilstaan.
Zondag, het einde van …
En zo langzaamaan beginnen de deelnemers te vertrekken als er een duo naar mij toe komt. Of ik ze naast elkaar op de foto wil zetten. Geen probleem. Verderop ziet een ander duo het gebeuren en ik kan gelijk verder. Om daarna nog een duo vast te leggen.
De camera klikt vrolijk verder, ik zie de belichtingsmeter in het midden staan, ik stel scherp en schiet de foto’s. Hartstikke leuk. Een mooie afsluiter van het weekend. Ik word bedankt en al snel heeft iedereen de Kale Duinen verlaten. Ik kijk om mij heen, zie de laagstaande zon over het heideveld staan en loop nadat alles ingepakt is terug naar de auto.
Het verwerken van alle foto’s zal een hele klus zijn. Zaterdag wordt eerst afgerond en daarna worden de foto’s van zondag geladen. Maandag krijg ik de vraag wanneer de foto’s van de late middag aan de beurt zijn. Het zijn er niet veel en ik kijk alvast om te kunnen vertellen of ik het koppel tussen de foto’s heb herkend. Ik scroll naar het einde toe en zie daar dat de kleine foto’s zwart zijn. Ach, misschien moet de computer het beeld even generen. Ik wacht in gezonde spanning af. Maar er gebeurt niks. De foto’s zijn zwart?!
Mijn ergste nachtmerrie
In de eigenschappen zie ik dat de instellingen er staan, maar niet het verwachte resultaat heeft. Voor de kenners: de laatst gelukte foto geeft 1/800 | F7.1 | ISO 800 aan en de zwarte foto 1/800 | F7.1 | ISO 1600 aan. Onderbelicht zou ik dan absoluut niet verwachten.
Ik trek aan de diverse schuifjes om op zoek te gaan naar de data in de foto. Belichting naar max, schaduwen oplichten, geen enkele vorm komt tevoorschijn. Ik pak de camera erbij en doe snel wat testen. Kaartje in orde. Lens in orde. Accu vol. Camera… Naar de kloten.
Op zaterdag en zondag heb ik 8.000 foto’s gemaakt. Vanwege de veranderde lichtomstandigheden heb ik zo nu en dan wat moeten bijstellen, maar het overgrote gedeelte is scherp en goed gelukt. Nu met die laatste 100 foto’s die achter elkaar geschoten zijn, is het fout gegaan.
Mijn sluiter heeft het na de vele foto-uitjes begeven. De spiegel klapt zoals gewoonlijk op en neer, maar daarachter gaat het gordijn niet open en dicht om de sensor te belichten. Wat de zwarte beelden opleverde. Ik baal ontzettend, maar ik moet ze gaan teleurstellen met het mislukken van dit aandenken.
