Even kennismaken met de huisarts.
Voor mij is het een hele tijd geleden dat ik bij een huisarts geweest ben. Dit wordt sinds ik in Assen woon zelfs de eerste keer.
Sterker nog, ik wist niet eens wie mijn huisarts was, maar een telefoontje loste gisteren dit probleem snel op en de afspraak werd gemaakt.
Iets voor acht meld ik mij bij de balie en ik mag plaatsnemen in de wachtkamer. De vrouwen achter de balie vervolgen hun gesprek.
Na tien minuten vraagt zij aan mij op wie ik wacht. Het blijkt dat ik in een verkeerde wachtruimte zit, de gang in moet lopen en daar een stoel mag uitzoeken.
Niet lang daarna komt de huisarts naar buiten. Met koffer en jas aan. Hij blijkt een spoedgeval te hebben en ik heb de keuze een nieuwe afspraak maken of te wachten. Zelf probeer ik ~eigenwijs als ik ben~ een derde mogelijkheid: een andere huisarts.
Ik weet waar ik voor kom, wat ik nodig heb, maar mag dit zonder recept niet ophalen bij de apotheek. Het blijkt geen optie te zijn en ik stap in de auto om het materiaal voor werk bij de leverancier op te halen. Daar aangekomen bel ik de huisarts op met de vraag of de arts al terug is en ik alsnog terecht kan, anders rij ik vanuit hier direct naar kantoor.
Er wordt een gaatje voor mij vrijgemaakt. Het zal nog wel een dik half uur duren, maar wat moet, dat moet. En zo loop ik alsnog de kamer binnen. De arts stelt zich voor, ziet dat dit mijn eerste keer is en stelt wat algemene vragen. Vervolgens vraagt hij waarvoor ik ben gekomen.
Mijn telefoon leg ik op tafel met een foto die op 
25 april gemaakt is en laat een rooie plek in mijn knieholte zien. Deze plek trok vanzelf weg en ik heb daar geen aandacht meer aangegeven. Tot gisteren.
Bij het afdrogen viel het licht iets anders op mijn been en zag ik een rode vlek die bij nadere inspectie een grillige cirkel vormde. Gisteren heb ik op internet de nodige informatie opgezocht, maar hoe verder ik las, des te erger werden de verhalen. De huisarts mag het mij vertellen en ik laat hem de plek zien.
“Ja, dit is niet best” zegt hij.
-“Nee, dat dacht ik al en daarom wilde ik vandaag uitsluitsel hebben.”
“Dat kan ik begrijpen en dat heb je goed gedaan.”
De diagnose: Erythema migrans oftewel een rode cirkel dat duidt op een tekenbeet.
Wij gaan terug naar zijn computer en daar krijg ik het gewenste recept met zijn krabbel erop. Hiermee ga ik naar de apotheek en haal mijn pillen op. Normaal gesproken ben ik niet zo happig op pillen, maar in dit geval slik ik ze graag.
Hij vraagt nog wat dingen over mijn medisch verleden, ziet dat Evelien ook bij hem in het bestand staat maar eveneens nog niet bij hem is geweest en het beeld is voor hem duidelijk. Ik vraag wat ik wel en niet met de pillen mag doen. Alcohol is een niet, maar dat levert geen probleem op. Voor de rest mag ik alles, als ik maar zoveel mogelijk uit de zon blijf.
Met een strak gezicht kijk ik hem aan en vertel dat dit ook geen probleem is. Door een eerdere lange dag in de zon en als resultaat het vervellen rondom mijn neus weet ik niet hoe serieus hij dit genomen heeft.
Evelien bel ik op en praat haar bij. Zij is verbaasd. Er is helemaal geen teek gezien. Wanneer moet het gebeurd zijn? Voor mijzelf zijn er een aantal mogelijkheden. Met de vorige ontmoeting nog in het achterhoofd, dacht ik gelijk aan Ameland. Hier ben ik door de duinen, op de heide en natuurlijk languit in het gras gelegen.
Na Ameland zijn wij met de tuin bezig geweest en heb de nodige struiken een nieuwe plaats in de tuin gegeven. De katten liepen die dag buiten en kunnen natuurlijk ook wat mee naar binnen hebben genomen, dus ik heb geen flauw idee.
Belangrijker is, kom je er met deze pillen vanaf :vraagteken_hy:
