Rijvereniging & Ponyclub Hynstewille organiseerde vandaag een paardenrit: de Hynstewille Buitenrit door het Nationaal Park Drents-Friese Wold. Een gebied waar ik al vaker geweest ben, ook als fotograaf. De uitgezette route ging over ruiterpaden en was 16 km lang. Onderweg was er voor de deelnemers een rustpunt met een hapje en een drankje.
Vanwege diverse oversteekpunten had de organsiatie verkeershulpen ingezet die het verkeer begeleidde. Veel mensen houden geen rekening met de paarden of weten niet hoe ze hiermee om moeten gaan.
Omdat er gestart kon worden tussen 9.30-10.30 uur en 13.30-14.30 uur, betekende het voor mij ook een pauze ter plekke. Voor mijzelf had ik bedacht dat het met muziek en de ereader, midden in de natuur goed vol te houden zou zijn.
Hynstewille Buitenrit ’s ochtends
De organisatie gaf door dat ik de eerste ruiters om half twaalf bij de spetterplas, ook bekend als spartelvijver, kon verwachten. Deze plas is niet te zien op Google Maps. Ik ben er gelukkig al een paar keer eerder geweest, maar dit was de eerste keer dat ik hier paarden in het water zou fotograferen.
Kwart over elf ben ik ter plaatse. De camera’s heb ik thuis gecontroleerd en het grootste gedeelte meteen ingesteld. Vanuit Assen ben ik een half uur onderweg naar de parkeerplaats van het Canadameer. De laatste tien minuten loop ik. Buienradar gaf een wolkje met zon aan, maar de app stelt mij wederom teleur. Mijn tentje heb ik thuis gelaten en ik hoop dat ik daar geen spijt van krijg. Er is geen zon te bekennen, waardoor ik een paar laatste aanpassingen van de instellingen in de camera doe en de situatie bekijk. Aan de rand van het bos zie ik een bordje staan. Hier verlaten ze de plas om het restant van de route af te leggen. Met dit grauwe weer zullen de paarden niet opdrogen, maar het water is heerlijk voor wat verkoeling en bedenk alvast een paar mogelijke plekken om te staan.
Maar lang kan ik niet nadenken, want ik hoor wat stemmen. De eerste deelnemers komen uit het bos en rijden door het gras, helemaal gevuld met boterbloemen. Ik sta in het aflopende gedeelte richting water, dus ik kom bijna op ooghoogte met de gele bloemetjes, wat een mooi effect geeft als voorgrond. De eerste foto’s worden gemaakt.
Hynstewille Buitenrit, paarden en water
Waar het ene paard zo het water instapt, stappen anderen met geen mogelijkheid in de spetterplas. Ik loop dan ook niet te ver om de waterpartij heen, zodat ik die deelnemers ook op de foto kan zetten. Een paar lopen rustig langs de bosrand verder of vragen of ik ze wil fotograferen, ondanks dat ze niet door het water heen gaan. Op verzoek schiet ik een paar foto’s van twee vriendinnen die graag naast elkaar op de foto willen. Het verloopt eigenlijk allemaal heel soepel. Iedereen is vrolijk, houdt rekening met elkaar en geeft elkaar de ruimte om te kunnen doen wat ze willen doen. Hoe druk het ook is in het water.
Het water creëert wel een probleem. Een aantal peesbeschermers laat los. Deze blijven gelukkig drijven, maar hoe pak je ze, zonder zelf nat te worden? Het paard wordt het water ingeleid, met de bedoeling om in een rechte lijn naar het drijvend stuk bescherming te lopen. De oneffenheden van de bodem en de golven zorgen dat het paard er net te ver langs loopt. Na een aantal pogingen is het gelukt. Al lachend springt de dame van het paard en vraagt mij deze vast te houden, zodat zij de peesbeschermer weer om het achterbeen kan doen.
Een hulpende hand
Dat is geen probleem. Het paard is hartstikke braaf, maar wel nieuwsgierig. Het hoofd gaat alle kanten op en ik word besnuffeld. Dit gebeurt van zo dichtbij, dat mijn mouw onder het groene slijm komt te zitten. Mijn jasje kan eenmaal weer terug in Assen zo de wasmachine in. Ik word vriendelijk bedankt en de wegen scheiden zich weer. Zo druipen de paarden een voor een af. Terug het bos in. Totdat er geen paard meer rondloopt.
Dat betekent een pauze voor mij. Ik loop terug naar de picknicktafel en haal eten en drinken uit mijn schoudertas. De schoudertas die een tijd terug is aangeschaft voor dit soort (sport)evenementen en zeer goed bevalt. Klaar met de versnaperingen pak ik de camera erbij en bekijk de resultaten tot nu toe. In mijn ooghoek zie ik een gezin op de fiets, maar dochterlief op paard. Na wat instructies gaat zij haar rondjes rijden en nemen pa en ma plaats aan de tafel.
Hynstewille Buitenrit pauze
De vrouw wijst naar mijn telelens en vraagt haar man of dit zo’n lens is die hij graag wilt. Hij blijkt een Sony te hebben, dus het past niet, maar qua verdere specificaties voldoet ie wel. En zo raken wij aan de praat en hoor ik dat het de eerste buitenrit is van hun dochter, maar dat de camera vergeten is. Als ik ook nog eens twee andere kinderen met een pony volop plezier zie hebben in het water, loop ik terug naar de vijver om te fotograferen.
Het gezin heeft het op een gegeven moment gezien en vertrekt weer. Maar niet voordat ik een visitekaartje heb afgegeven. Niet lang daarna gaan de dames van de pony ook weg. Ik hoor ze dankzij de rust en weerkaatsing van het water praten. Zij willen ook graag een visitekaartje, maar durven het niet te vragen. De een stuurt de ander naar mij toe en andersom. Ik hoor dit even aan en besluit zelf naar ze toe te lopen met twee kaartjes in mijn hand. Ik word vriendelijk bedankt en zij vragen of er leuke foto’s tussen zitten. Daar kan ik meteen positief op antwoorden, want het was een en al spontaniteit.
Zo vertellen ze mij dat het de eerste keer is dat de pony in het water stapte. Dat had ik niet verwacht, want zo te zien vond ie het geweldig. Zonder problemen werd er keer op keer door het water gelopen, met de dames continu in de buurt om het in de gaten te houden. Met de visitekaartjes in de hand lopen ze druppend om de vijver heen naar hun ouders en gaan daarna terug naar huis. Er is alleen nog een hond met baasje, dus ik neem weer plaats aan de tafel en pak mijn ereader eruit. Al zullen wat later vijf kleine keffende hondjes zich bij het gezelschap voegen…
Het weer slaat om
In mijn tas heb ik een strandlaken meegenomen. Ik dacht tijdens dit moment van de zon te kunnen genieten, maar in plaats van op het stuk stof te liggen, zit ik er nu onder. Het begint te miezeren. Mijn camera ligt voor mij op tafel en heb ik afgedekt met de grote handdoek. De wind komt van voren en mijn digitale boek wordt nat. Ik pak het uiteindelijke van het strandlaken vast, til ‘m omhoog en duik er met mijn hoofd onder. Zo blijft alles droog, kan ik lezen en ondertussen alles in de gaten houden voor de komst van de laatste groep. Op het moment dat het bijna is opgehouden te miezeren, hoor ik nieuwe stemmen. De eersten van de groep verschijnen in het bloemenveld. Door de keffende hondjes had ik ze niet eerder aan horen komen.
Hynstewille Buitenrit ’s middags
Tijdens het arriveren van de groep, verdwijnt de miezer. Als de eerste paarden bij het water komen en een rondje lopen, gaan de keffertjes erop af. Een amazone heeft pas geleden een slechte ervaring met een hond gehad en ziet dit als een goed medicijn voor het paard. In galop maken ze een aantal rondjes om de spartelvijver heen, met de keffertjes er achteraan. Bij stilstand bleven ze rondom het paard blaffen en liepen te drentelen. De amazone zag dat het paard niet verstarde of schrok van de commotie en was tevreden.
Een andere amazone was duidelijk minder gelukkig met een kleine wildebras, huppelend langs de benen van haar viervoeter. Welke kant zij ook weg wilde lopen, het hondje achtervolgde ze. Er ging een dringend verzoek naar de eigenaren om de honden bij te houden. Met een hoop tegenzin zie ik iemand slenterend dichterbij komen en het hondje wordt geroepen. Niemand rijdt meer helemaal op de plas heen. De paarden aan de overkant en de hondjes en ik aan de andere kant.
Gevaarlijke situatie
Maar omdat de keffertjes vrij rond kunnen lopen, rennen zij steeds om de vijver heen en staan opnieuw te blaffen. Op nog geen dertig centimeter afstand van minstens 600 kilo spierkracht voorzien van hoefijzers. Een paar ruiters zien het als ze het bos uitkomen en besluiten direct door te rijden. Puur voor de veiligheid van de kleine viervoeters. De ene weet niet wat het paard doet en de ander weet zeker dat het paard schopt als ze zo irritant rond de benen blijven lopen. De baasjes hebben duidelijk niet in de gaten wat zij toelaten.
Als de man op het fluitje blaast en de honden roept, krijgt hij van de vrouw te horen dat de ruiters maar rekening moeten houden met de situatie. Dat zij de paarden maar onder controle moeten houden. In mijn ogen zie ik dat juist de rijders rekening houden met de situatie door aan één kant te blijven. En de spartelvijver is er niet alleen voor honden. De rijders willen juist voorkomen dat er wat gebeurt met de steeds terugkerende blaffende irritatie op vier poten.
Het paard
Een paard is een sociaal dier, zachtaardig, maar ook een vluchtdier. Bij gevaar rennen ze met z’n allen weg. Maar als het gevaar steeds terugkomt en het paard geen uitweg meer ziet, kan het uithalen en krijgt zo’n klein keffertje gratis vliegles. Op een gegeven moment wordt de spetterplas zelfs dwars door het midden zwemmend doorkruist. Achter mij hoor ik de man het hondje roepen, maar de vrouw zegt hem te stoppen. Laat het hondje maar naar ze toe zwemmen. Het is wachten op ongelukken en als dat gebeurt, zal ik de eerste zijn om te verklaren dat de deelnemers geen blaam treft.
Irritatie
Sommigen laten mij bij het verlaten van de plek hun irritatie horen en ik kan ze alleen maar gelijk geven. De hondjes luisteren niet en worden niet aan de riem gelegd. Vraag niet hoe, maar het gaat allemaal goed. De groep rijdt verder en alle hondjes kunnen veilig mee naar huis. De baasjes verdwijnen uit zicht, maar er klinkt nog steeds geblaf. Er is er een achtergebleven! Die zal zo wel volgen als ie in de gaten krijgt als ze weg zijn. Toch? Maar na vijf minuten staat ie er nog. In de verte geroep, soms een fluitje, maar het beestje denkt er heel anders over.
Als ik van een deelnemer aan de buitenrit hoor dat zij twee de laatste zijn, pak ik mijn spul in. Het hondje wordt niet met een riem opgehaald en besluit uiteindelijk zelf terug te lopen. Een andere hondeneigenaar ziet het gebeuren en roept: “Hè hè, rust!” Er waren er duidelijk meer die zich aan de situatie geërgerd hebben. Als ik het pad naar de parkeerplaats afloop, zie ik de twee personen met hondjes verderop in een veld bij een ander bankje zitten. Het fluitje klinkt weer. Zucht.
Foto’s Hynstewille Buitenrit
Voor de deelnemers: hou in de hoofdmap op Oypo de tekst boven aan de pagina of mijn Facebookpagina in de gaten boven. Daar zullen updates geplaatst worden over de huidige status. Inmiddels staan alle foto’s online.
Een paar foto’s heb ik uitgekozen en online geplaatst als korte impressie van de dag. Benieuwd naar alle gemaakte foto’s? Die kunnen bekeken worden via deze link naar Oypo. Bedankt voor alle leuke reacties tijdens, maar ook na het fotograferen van de Hynstewille buitenrit. Tot een volgende keer!
