Het regent. En niet een klein beetje.
Verbaasd lopen wij naar het balkon. Aan het straatbeeld te zien, moet het al een tijdje geregend hebben.
De klok geeft half zes aan, dus wij hopen dat het over een uur of drie beter is. Dan willen wij een strand opzoeken en genieten van het helder blauwe water.
Om negen uur worden wij weer wakker. Het tijdstip waarop wij wilden vertrekken. Buiten vallen er nog steeds druppels, maar wij maken ons toch klaar voor de kust en mengen ons een uur later in het drukke verkeer.
Auto’s voegen zonder voorrang te hebben in, meestal door eerst de ene weghelft te versperren. Het lijkt alsof iedereen de tijd heeft, want niemand maakt zich druk over de situatie. Er wordt niet getoeterd, gevloekt of afgesneden, het wordt allemaal geaccepteerd. Daar zou de Nederlandse rijder een voorbeeld aan kunnen nemen.
Alleen daar aan, want de rest is niet aan te raden: geen knipperlicht gebruiken, rechts inhalen, dikke zwarte rookpluimen uit de uitlaat, het ontbreken van belijning op de weg, met korte broek en mouwen op de motor, al dan niet zonder helm, bellend achter het stuur met de elleboog relaxed in het raamkozijn, continu met alarmlichten rijden, zo maar stil staan en weer verder rijden, wij komen van alles tegen. Het is blijven opletten en lachen om de vele vreemde situaties.
Ondertussen gaat het harder regenen. Gelukkig moeten wij nog een eindje rijden en hopen op de plaats van bestemming droog weer te hebben. Op Curaçao zijn de afstanden niet het probleem. De parkeerplaats van Cas Abao Beach ligt 40 kilometer verderop. Het is de snelheid waarmee wij ons kunnen verplaatsen wat tegenvalt. Wij rijden van verkeerslicht naar verkeerslicht, in een lange stoet van auto’s achter elkaar door Willemstad heen. Eenmaal daar buiten rijdt het beter.
Op een kruising geeft de navigatie links aan, terwijl Evelien net een bord met rechtdoor heeft gezien. De auto gaat toch naar links en een stuk verder zie ik een uitzichtpunt aangegeven, met flamingo’s. Dat is mooi meegenomen. Er staan al een paar auto’s langs de kant en inderdaad, de flamingo’s staan er mooi bij. Om wat dichterbij de komen, verlaten wij de weg en lopen richting de waterkant. Het is erg modderig en op onze slippers is dat een gladde combinatie.
Het uitzicht is mooi. Ik heb vanwege het bezoek aan het strand mijn spiegelreflex in de kluis laten liggen. Evelien pakt haar mobiel erbij, wat ik ook doe en maak tevens met de GoPro wat opnames. Terug bij de weg proberen wij zo goed als mogelijk de slippers vrij te maken van modder en vervolgen onze weg.
Voordat wij bij de parkeerplaats kunnen komen, moeten wij langs een slagboom. De man komt vrolijk naar ons toe en neemt de tien gulden in ontvangst, wij krijgen een kaartje en mogen verder. De twee tassen gaan uit de auto en twintig meter verder lopen wij het witte zandstrand op. Het is een mooi, klein strand met bar, toiletten, douches en strandbedden. Onder een tropische parasol nemen wij na vijf kwartier onderweg geweest te zijn plaats op twee strandbedden. Dit gaat ons tien gulden kosten, maar het zit prima.
De zwemkleding gaat aan en wij storten ons in het water. Letterlijk. Want het strand loopt een klein stuk geleidelijk af en vervolgens vinden mijn voeten een halve meter dieper de bodem weer. Zo ben ik wel in een keer aan de temperatuur gewend. Evelien krijgt mijn hand en stapt de diepte in. Ik krijg de GoPro, zodat zij de duikbril op kan zetten voor een eerste rondje snorkelen. Om ons heen vallen er nog enkele druppels in het water, de zon verschuilt zich achter een grijze wolkenlaag. De aanwezige zwemmers en snorkelaars geven er geen aandacht aan, onder water is waar het allemaal gebeurt.
Evelien komt boven en heeft al diverse vissen gezien. Van klein tot groot wordt gefilmd. Het is de eerste grote test voor ons nieuwe speeltje en zij is er hartstikke blij mee. Dan mag ik snorkelen. Het is mijn eerste keer, dus tussen het uitlachen door, geeft Evelien mij wat tips. Ik vind het doodeng onder water adem te halen, maar na een aantal slokken zout water geproefd te hebben, krijg ik het onder de knie. Ik neem de GoPro over en blijf languit liggen, op de beweging van de golven, op zoek naar vissen die ik zonder moeite al snel vind. Er zwemmen er genoeg en ze zijn totaal niet bang. Ik kan de pret die Evelien had nu met haar delen, wat een moois.
Als Evelien besluit weer uit het water te gaan, ga ik nog even verder met snorkelen. Niet zozeer voor het filmen, maar vanwege het drijven. Wat weer een nadeel geeft vanwege mijn gebrek aan zwemkunsten.
Of ik tijdens het drijven af en toe een teken van leven wil geven.
Mijn fluoriserende oranje zwembroek valt genoeg op, Evelien wandelt naar de andere kant van het strand, ik ga naar het toilet, haal twee echt heerlijk smakende cheeseburgers op en vervolgens duiken wij nogmaals het water in. Evelien gaat weer eerst, maar na een paar minuten heeft zij wat gezien. We gaan uit het water.
Het blijkt dat ik aardig rood ben op mijn rug. Een uurtje dobberen was toch te veel van het goede. Bij thuiskomst laat ze mij via een foto zien wat zij ziet. Sjips!
We voelen ons beide dom. Ik word na een douche direct ingesmeerd met after sun en als dat is ingetrokken, kopen we nog wat verkoelende gel wat direct wordt gebruikt, Voor het slapen gaan, gaat er een nieuwe laag op.
Eens zien hoe mij de nacht vergaat 😕
