Opstaan, inpakken en op pad.
Tenminste, dat was er bijna gebeurd zonder een opmerking van Annemieke.
Het inleveren van de sleutels was bijna vergeten.
De Dodge wordt gekeerd en twee minuten later zitten wij alsnog -na het uitchecken- op de weg. Eerst tanken.
Wij hebben er meer dan 1.000 miles op zitten.
De benzineprijs is $3,78 per gallon, iets minder als een euro per liter! Terwijl één aan het tanken is, worden aan beide zijdes de ruiten schoon gemaakt. “Het lijkt wel een pitstop.” wordt er door een man geroepen wat de nodige lachers oplevert. Nederlanders overal.
Onderweg een bezoekje aan de Walmart en dan de warmte in, Valley of Fire door. En warm zullen wij het krijgen.
Bij de ingang wordt aangegeven dat de Nationale Parkpas niet geldig is, of wij bij het onbemande station zo vriendelijk willen zijn $10,- per auto in de envelop te doen, het strookje af te scheuren en de rest in de brievenbus te gooien.
Verbaasd staan wij om ons heen te kijken, want hoe wordt dit gecontroleerd?
Uit de portomonnee verdwijnt alsnog het briefje en wij gaan op zoek naar de olifant. Een formatie rotsen in de vorm van, juist.
Na een kleine wandeltocht die ons verderop terug naar de autoweg leidt, zien wij het figuur, de foto wordt gemaakt en wij lopen langs de weg weer terug.
Onderweg naar de volgende trail vallen de rode rotsen en daarachter de strak blauwe lucht op, een mooi contrast. Op sommige punten wordt aangeraden de airco uit te zetten, maar de “arko” werkt aardig.
Eenmaal aangekomen bij “Mouse’s Tank” is het nog warmer geworden. Het pad bestaande uit mul zand gaat met een flink aantal bochten tussen hoge rotsen door. Dit maakte het in 1890 een ideale schuilplek voor een Indiaan “Little Mouse” en de enige ingang was dan ook goed voorzien van booby-traps, terwijl de “uitgang” eindigde in onder andere voor onbekende een gevaarlijke klim van de rotsen.
Het blijkt een route van twee kilometer te zijn. Hier en daar is er een rotstekening te zien.
Vlak voor het einde is nog wat schaduw waar het laatste water opgedronken wordt en dan gaan wij terug.
De temperatuur is opgelopen tot 39’C en de auto verlaten wij niet meer voor zo’n wandeltocht, met een natte rug ploffen wij terug op de stoelen en de koelbox gaat open voor vier nieuwe waterflessen.
Bij de uitgang van het park staat wel een mannetje in pak die vraagt naar het strookje. Alsjeblieft, dank je wel, in goed vertrouwen rijden wij weer door. Zodra wij de grens gepasseerd zijn, staan de eerste gokhallen er al; In Utah mag niet gegokt worden en in Nevada wel. Wij rijden een stuk verder richting het walhalla voor gokkers.
Bij de incheckbalie krijgen wij een hele uitleg over de faciliteiten. Dit brengt zij met zo veel humor, dat wij het niet erg vinden een uurtje te moeten wachten op de tweede kamer die nog schoon gemaakt moet worden. Om ons heen is genoeg te beleven.
Als wij de schuifdeuren doorgaan, komt een harde warme wind ons tegemoet. Soms staan wij met onze rug in de wind, want er kan een hoop zand meegevoerd worden. In een winkeltje koop ik een zonnebril. Evelien en Annemieke ook.
De strip is in het daglicht nog niet indrukwekkend, maar na een broodje -in de airco- gedaan te hebben, komt de knipperende verlichting in de schemering op ons af. Eén grote kermis.
Net als de vele mensen op straat. Niet alleen van bezoekers, maar vooral van lui die flyers uitdelen. Tussen twee verkeerslichten staan er minstens vijf, oordopjes in, stapel in de ene, de andere hand voor het uitdelen. Uit irritatie neem ik er maar een aan, kijk wat het is en kijk meteen om mij heen voor de eerste prullenbak. Vegas draait echt om het gokken, en vrouwen.
Wij hebben al een klein stukje van de fonteinshow bij het Bellagio op een afstand gezien, maar als wij aan het wachten zijn op een nieuwe uitvoering, klinkt er over de speakers dat het te hard waait. Morgen gaan wij een nieuwe poging doen.
Ons hotel zit tegenover het Bellagio, op de helft van de strip en wij lopen vandaag de ene zijde. Vele thema hotels komen langs, bij een aantal kijken wij naar de toepasselijke inrichting, komen langs het “New York” gedeelte en herkennen (nog geen twee weken geleden) de bekende gebouwen.
Na Zion is dit echt een wereld van verschil
