Zaterdagmiddag heb ik weer een poging ondernomen meer dan 50 kilometer te fietsen.
Gezien de windrichting viel de keuze op nog een door mij ongerede route richting Westen. Een rondje om het drie provinciënpunt.
Geen idee of dat er ook een daadwerkelijk herkenningspunt is geplaatst, maar ik vond het wel grappig op de fiets door de drie noordelijke provincies te rijden.
Na een lunch van twee kaiserbroodjes en twee worstenbroodjes ben ik de schuur ingedoken om alles gereed te maken voor vertrek. Bandjes opgepompt, eten en drinken ingepakt, mobiel voor de navigatie en Strava gestart en op een rustig tempo vertrokken. Mijn lunch was nog aan het zakken. In korte broek en korte mouwen, maar wel met mouwtjes aan ben ik vertrokken en daar was ik erg blij mee. Deze zijn door de koele noordelijke wind niet meer uitgegaan.
Een collega van mij had net een andere app voor de navigatie gedownload. Vrijdag hebben wij ipbike (van mij) en OSMAnd (van hem) even vergeleken. Waar ipbike gewoon een route op kaart laat zien die je moet volgen, zou OSMand ook nog met pijlen moeten aangeven welke bocht er aan zat te komen. Voor iemand zonder richtingsgevoel erg handig. Echter heb ik geen enkele pijl op mijn scherm zien verschijnen. Dit bleek niet mijn grootste probleem achteraf. De nog af te leggen afstand liet het ding wel zien. Erg handig.
Het was wel even wennen aan alle kleuren. Zo vergiste ik mij al bij de eerste belangrijke afslag. Iets wat nog meer zou gebeuren deze route… Waar ik had verwacht pas bij het eerste dorp af te moeten slaan, bleek er een fietspad tussen twee huizen beschikbaar te zijn, waarvan ik het bestaan nog niet wist. En dat terwijl ik er met auto bijna dagelijks langs rij en met de fiets dit stuk ook al de nodige keren heb gepasseerd. Ik heb het altijd gezien als een oprit.
Vol verbazing kijk ik om mij heen en bekijk ik de omgeving op dit nieuwe stuk wereld voor mij. Dit doe ik blijkbaar met open mond, want voordat ik het weet zit er opeens een vliegje achterin mijn keel. Zo ver dat ik het alleen nog maar kan inslikken. Extra proteïne, jummie. Extra vocht er achteraan en ik rij met mijn koppie terug in de werkelijkheid verder over slecht asfalt, afgewisseld met klinkers vol hobbels in de dorpen en daar buiten betonplaten die dusdanig slecht tegen elkaar aan liggen dat ik elke overgang van plaat naar plaat voel.
Maar voordat ik het weet rij het bord bijna voorbij: Welkom in Friesland. Ik stop en maak even een foto, strek mijn armen en benen, drink wat extra en stap weer op de fiets. Ik wil proberen nog twee van deze bordjes vast te leggen. Maar dit blijkt het enige bord langs mijn route te zijn. Of ik heb ze alsnog gemist. Ik dwing mijzelf in ieder geval te eten. De laatste twee routes van 50+ ben ik met hongerklop thuis gekomen en dat wil ik geen derde keer meemaken.
Tot nu toe gaat het aardig. De resterende afstand loopt mooi af, al ben ik er nog niet. Na een kleine bocht kijk ik op m’n scherm waar ik op de kruising voor mij heen moet. Er verschijnt een stukje blauwe lijn boven aan het scherm, dus ik kijk naar de lege wegen en steek over. Het is een recht, smal pad tussen bomen, de begroeiing hangt over het fietspad en tussen de bomen door kan ik over de weilanden in de verte kijken. Eenmaal bijna op het eind zie ik op mijn scherm dat de lijn niet aansluit op de andere blauwe lijn. Sjips!
Tijdens het maken van mijn routes, plaats ik naast de hoofdroute ook nog enkele afsnijlijnen op de kaart. Mocht het fietsen tegenvallen, kan ik de cirkel verlaten en via een kortere weg weer op de route richting huis geraken. Dat ben ik nu dus aan het doen. Maar aangezien ik al op de terugweg ben, zal dit nu geen snellere route zijn, dus ik til mijn fiets op, draai deze 180′ en zie wat er fout is gegaan: In de bocht heb ik op het scherm gekeken, waardoor het beeld scheef kwam te liggen en de bovenste lijn tevoorschijn kwam. De route naar rechts zou een paar seconde later wel zichtbaar geweest zijn. Geen probleem. Ik fiets gewoon verder richting het volgende dorp.
Waar het ook weer fout gaat. Ik moet naar links, maar dit is een echte oprit. Van een boerenbedrijf met koeien. Bij de stallen aangekomen en geen direct zicht op een pad dat mij langs de rest moet leiden, draai ik om. De route heb ik vorig jaar van een lokale wielrenvereniging gedownload en ik ben een beetje verbaasd hoe het tot nu toe verlopen is. Ik kies er voor verderop wel naar links te gaan. Dat blijkt echter een erg smal schelpenpad door het bos te zijn. Voorzichtig als ik ben kies ik mijn weg en probeer niet te gaan glijden, want de berm is niet veel breder en loopt haaks een sloot in. Niet onverwachts kom ik geen enkele fietser tegen en eenmaal uit het bos stop ik even om mijzelf weer op de kaart te oriënteren. Tweehonderd meter rechts is het vervolg van de hoofdroute.
Met nog minder dan 10 kilometer te gaan verschijnt er een melding op de mobiel: Batterij bijna leeg. Batterij bijna leeg?! Normaal gesproken kom ik thuis met nog 40-50% acculading over! Maar ja, dit is een andere app, dus zit er niks anders op als een tandje bij en te trappen. 7,5 kilometer te gaan, 6, 5, weer een melding waarna mijn scherm flink dimt en vanwege de zon niet meer leesbaar is. Groot probleem! En daar rij ik dan, tussen de weilanden in. Geen herkenningspunt niks. Handmatig zet ik de helderheid weer hoger. Voorlopig mag ik nog rechtdoor.
Omdat het misschien toch makkelijk is iemand nog even te kunnen bellen, besluit ik m’n scherm helemaal uit te zetten. Nog geen 500 meter verder verschijnt er een markante verschijning aan de horizon. In Assen bestaat hoogbouw uit flats met zo’n 12 verdiepingen. Deze zijn in deze hoek echter niet te zien. Maar het hoogste gebouw is zojuist in het zicht gekomen: De pettenflat, oftewel het politiehoofdbureau, dat 20 meter hoger is als een flat en hoog boven de bomen uittorent. Nu weet ik de weg wel weer te vinden.
Een paar kilometer verder laat mijn mobiel mij dan echt in de steek. Strava houdt er hier dus ook mee op. Ik dacht echter dat ik wat dichter bij huis zou zijn, maar na een controle thuis blijkt dat ik iets ben omgereden. Een weg tussen twee weilanden door had mij eerder naar huis gebracht. Een kleinigheidje. Hoewel. Door alle verkeerde afslagen is volgens de fietscomputer mijn geplande rit van 50 kilometer uitgelopen tot eentje van 61 kilometer. Mijn rug vond de laatste 5 kilometer niet zo tof, maar al met al ben ik goed thuis gekomen.
Momenteel wel spierpijn in de armen door al dat getril op de diverse wegen.
Nee, deze route zal ik niet snel weer kiezen 😳
