Als ik wakker wordt, ligt Evelien niet naast mij.
Dan is zij al wakker of ligt ergens anders. Het blijkt de laatste te zijn.
Vannacht was ik blijkbaar geen leuk gezelschap. Als ik mijzelf voor de eerste keer hoor hoesten, geef ik haar groot gelijk.
Ik klink inmiddels als een volwassen zeehond.
Vandaag wordt een rustige dag. Evelien valt in de middag in slaap. Ik lees op het balkon mijn boek uit. Niet in de zon, want ik ben op wat plekken rood, en zonder zonnebril, want die staat na gisteren in mijn gezicht. Zo thuiskomen is echt geen optie, het ziet er niet uit.
Als Evelien weer op het balkon verschijnt, stelt zij voor om zo wat te gaan wandelen. Dat is goed, want ik wil eigenlijk wel zo’n schoudertasje hebben, zodat in ieder geval mijn telefoon niet los meer in mijn broekzak zit. Een goed idee.
(Deze wordt gevonden en samen met een flesje Jagermeister gekocht, als alternatieve hoestdrank)
Zij smeert zichzelf voor vertrek in met factor 20 en vraagt aan mij of ik mij eigenlijk ingesmeerd had op het balkon?
Ik heb de hele tijd in de schaduw gezeten, dus had ik voor de after sun gekozen.
Ik hoor haar zuchten, verkeerd geantwoord 😳
