Gisteren heb ik voor het slapen gaan nog een scheutje Jagermeister naar binnen gegooid.
Bij mij is de hoest zo goed als verdwenen, maar Evelien heeft ‘m van mij overgenomen. Ik word vriendelijk bedankt. Zij voelt zich lamlendig.
Na een uur is Evelien het zich lamlendig voelen zat. Wij gaan een tochtje maken. Zij wil alleen niet zeggen waarheen. Voor de zekerheid pak ik mijn fototas mee en achter elkaar rijden wij over de weg richting het Zuiden. Nou ja, via een omweg, want de kortste weg gaat via de bergweg die zij vanwege haar hoogtevrees nog even uitstelt.
Het is prima weer, het verkeer is minder spannend geworden, wij rijden inmiddels met 40+ en hebben alle tijd op de eindbestemming te komen. Alleen heb ik nog geen flauw idee wat dat mag zijn.
Dichter bij de bestemming verschijnen er borden met aanwijzingen voor mij. Het blijkt inderdaad Red Beach te zijn. Een van de hoogtepunten op Santorini.
Vlakbij de parkeerplaats kunnen wij vanaf boven naar het verderop gelegen strand kijken. De weg er naar toe blijkt minder gemakkelijk. Er loopt een pad dat de richting aangeeft, maar daar is alles mee gezegd. Het heeft meer weg van een olifantenpaadje over rotsen, los liggende stenen en onstevige leuningen. Gelukkig hebben wij het juiste schoeisel aan. Het roept herinneringen op als wij op onze slippers de weg vervolgen. De rotsen vormen ongelijke treden, ik glij een keer bijna uit, op sommige plekken kunnen mensen elkaar net passeren en ik vraag Evelien, die nog steeds last heeft van opgerekte kniebanden na een val drie maanden terug, of zij hulp nodig heeft bij lastige passages.
Op een gegeven moment kijken wij naar de laatste meters van de afdaling als Evelien roept dat zij niet verder wil. Het moeilijkste hebben wij net gehad, dus ik vind het jammer als zij die laatste meters niet door zou zetten. Op het strand kunnen wij rustig bijkomen. Vooruit dan maar. Eenmaal op het strand zeg ik dat ik naar het einde wil lopen. Zij neemt plaats bij de waterlijn, verder gaat zij toch echt niet.
Met mijn camera om mijn nek loop ik door het mulle zand naar het einde van het strand. Het zand wordt warmer en ik zak steeds dieper weg. Kiezelstenen vinden een weg tussen mijn voet en slipper wat bepaalt geen lekkere massage oplevert. Ik knip ondertussen wat foto’s en loop weer terug.
Het is een mooie locatie, er blijven mensen komen, de zon brandt op onze huid. Vanaf Kamari gaat er ook een bootje naar deze locatie, wat iets gemakkelijker was, maar minder voldoening had opgeleverd. Ik had alleen een letterlijke Red Beach verwacht. Het strand is ook hier zwart, het water blauw, maar het zijn de rode lavarotsen die hoog boven ons uit torenen die de naam aan dit strand hebben gegeven.
Wij genieten van de plek, komen bij, nemen wat te drinken, smeren ons in en verlaten deze bezienswaardigheid weer. Evelien vraagt onderweg of ik mij niet wat later had kunnen insmeren, ik ben aardig glibberig om vast te pakken als zij hulp nodig heeft bij weer een grote op- of afstap van een rots.
Wij zijn blij als wij weer op de scooter zitten. De wind geeft na alle inspanningen de nodige afkoeling. Al geeft op de top van de berg een plotseling langskomende wolk wel erg veel verkoeling. Weg zon, mist en bibberend in de korte mouwen op de scooter. Dit duurt niet lang en de zon plus warmte keren weer terug. Op naar een heerlijke douche, wat avondeten en luieren op het balkon.
Er staat vandaag verder niks meer op het programma 😐
