Een terugblik op de Autumn Desert Trail zoals ik ‘m beleefd heb. Zoals gezegd was het mijn eerste keer dat ik een (sport)evenement heb opgepakt om eens wat meer met de fotografie te doen.
Het was ook mijn eerste keer dat ik de Autumn Desert Trail fotografeerde. Hiervoor waren een aantal dingen noodzakelijk en dat bracht de nodige voorbereidingen met zich mee.
Voorbereidingen
Om tussen alle andere fotografen waarvan sommigen al een paar jaar van naam bekend zijn, de deelnemers ook naar mij als fotograaf en mijn site met link naar de foto’s te laten kijken, waren visitekaartjes nodig. De rugtas die ik mee ging nemen lag al vast, dat was de grootste. Op de plek waar normaal het statief aan bevestigd wordt, zat nu een opvouwbaar krukje. De hele dag staan is niks.
Accu’s werden een paar dagen van tevoren opgeladen en de opslagkaarten werden geformatteerd. Omdat mijn vriendin zelf paard ging rijden, zouden wij ieder apart met een auto gaan. Dan kon ik in het geval van hoge nood een toilet bezoeken, want dat is in de buurt van de Kale Duinen niet aanwezig. Haar moeder had die dag de auto niet nodig, dus dat was ook geregeld.
Apparatuur
Wat neem je als fotograaf mee naar de kale vlakte? Ik heb in de afgelopen jaren al galopperende paarden tijdens georganiseerde buitenritten met mijn vriendin op Ameland gefotografeerd, maar dat is niet te vergelijken met een zandvlakte waar iedereen mag doen en laten wat ie wil. Steeds van lens wisselen is geen optie, want de verwachting is dat er zo’n 50 ruiters per uur toegelaten zullen worden. Twee camera’s met daarop een telelens en eentje met meer groothoek is de oplossing.
Voor elke camera een reserve accu en lege kaart in een apart vak gestopt en naast de andere losse accessoires moet dat in orde zijn. Omdat het de eerste keer is dat de 70-200 F2.8 IS goed gebruikt gaat worden, neem ik voor de zekerheid de 70-200 F2.8 non IS mee. Ik heb ‘m nog niet verkocht, dus die kan in geval van nood uit de auto gepakt worden.
Accessoires
Schoonmaakdoekje, lenspen, witbalansdop, pen, papier, regenhoes voor camera/lens, poncho, handdoek, regenjas, sjaal, handschoenen, petje en een extra paar sokken gaan allemaal mee. Het wordt te veel voor de rugtas, dus een losse rugtas is nodig. Hierin gaat een kleine koeltas met vrieselement, zodat het drinken en brood niet warm wordt. Een kniekussen past er ook nog in. Normaal is dat bedoeld voor het werken in de tuin, maar het werkt prima als kussen en ik zit niet direct op de (koude) grond. De eerste dag heb ik het vouwkrukje als tafeltje gebruikt, de tweede dag thuisgelaten.
Eten en drinken
Een zak bolletjes en een paar flesjes drinken plus wat snoepgoed moet naast de tien euro contant voldoende zijn de hele dag door te komen. Als snoepgoed neem ik altijd wat zouts mee, zodat bij warm weer het vocht langer vastgehouden en/of weer aangevuld wordt.
Kleding
Alles gebeurt ’s ochtends en een groot gedeelte van de middag. Het blijft Nederland, dus iets tegen de regen meenemen is nodig. Op het laatste moment heb ik mijn keuze gemaakt. De voorspellingen gaven allemaal droog weer aan, met een temperatuur van net boven de tien graden en windkracht 3. Van tevoren heb ik de plek uitgekozen en de bedoeling is om daar zo lang mogelijk te blijven. Als broek doe ik een skibroek aan. Warm, wind- en waterdicht, toch ademend, knal oranje, dus niemand die mij over het hoofd kan zien. Een paar goede sokken, stevige schoenen, een zweetshirt, thermoshirt en een skipully die als lagen dienen onder de winterjas moeten mij verder warm houden.
De dag zelf
Op tijd vertrokken uit Assen met een stevig ontbijt achter de kiezen, rijden wij samen weg. Ik naar de parkeerplaats en zij naar de stalling. Op de Kale Duinen ga ik op zoek naar de plek waar ik wil staan. Ik zal vast te vroeg afgeboden zijn, want ik kom op een ander punt uit als verwacht. En zo is het opeens allemaal zand om mij heen en lijkt alles hetzelfde. Ik pak wat foto’s van de vorige keer erbij, maar ik kan nergens een boom ofzo herkennen. Google Maps wordt geopend en samen zoeken wij zigzaggend en ploeterend door het zand een bekend punt. Diverse fotografen hebben al een plek ingenomen, maar die plekken komen mij niet bekend voor.
De zon schijnt en in combinatie met de bagage, kleding en het zand, krijg ik het aardig warm. Met een flinke omweg sta ik opeens op een heuvel die mij bekend is. Hier hebben Evelien en ik ook gestaan. Ik kijk nog eens goed om mij heen, vergelijk de kaart met een plek in de verte en uiteindelijk heb ik het dan toch gevonden.
Met een diepe zucht leg ik de twee tassen op de grond en pak ik alles uit. Er is nog geen paard te zien, maar zodra ik de camera’s om mijn nek heb gehangen, verschijnen de eerste ruiters. De Autumn Desert Trail is begonnen!
Twee fotografen staan voor mij midden op de vlakte. Naast dat ik het niet veilig vind, blokkeren ze mijn achtergrond. Ik heb de zon in mijn rug, zo heb ik de plek uitgekozen. Na een paar rondjes van de aanwezige paarden, zie ik ze naar mij toe lopen. Ze hebben besloten dat het tegen de zon in fotograferen en een oranje broek op de achtergrond geen mooie resultaten oplevert. Zo staan wij op een rijtje en schieten onze beelden.
Het begin is rustig. Maar rond de middag is het spitsuur. De twee mannen hebben het gezien en deze centrale plek op de zandvlakte heb ik voor mijzelf. Paarden vliegen van alle kanten rond mijn oren. Ik heb geen oog meer op hoeveel foto’s er nog op de kaart passen en het komt twee keer voor dat ik geconfronteerd word met een volle kaart. Dan is het snel de tweede camera pakken en doorgaan, op zoek naar een moment dat ik het kaartje kan wisselen. Als de zon op deze prachtige dag wat verder draait, ga ik verderop staan. Een vriendin van Evelien staat daar en al kletsend maken Gerda en ik de dag tot aan de laatste paarden vol. Tijd om naar huis te gaan en de schade te bekijken. Aan het aantal kaartjes te zien, moet ik meer geschoten hebben als gedacht.
De tweede dag
Aan het einde van dag 1, was het zand al goed los. Vandaag zien wij dan ook diverse paarden met veel moeite langskomen. Gerda was er al en ik neem naast haar plaats. Fotografen roepen de ruiters op om in galop langs te komen. Sommigen excuseren zich als ze in stap langs mij komen. Mijn antwoord is eerlijk en simpel: “denk niet aan de fotografen, maar aan het paard.” De meeste paarden zijn gewend over bospaden te lopen, meestal een vrij harde ondergrond op sommige modderplassen na. Dat is niet te vergelijken met het mulle zand hier.
Ook voor de ruiters is de Autumn Desert Trail spannend. Een groot open veld vol met vreemde paarden. Hier en daar wat gegil over het niet meer onder controle hebben van het paard. Gelukkig gaat het ook deze dag goed. We tellen wel valpartij nummer drie. Iemand op pony die niet verwachtte dat haar wendbare viervoeter zo snel de bocht neemt, verliest het evenwicht, slaakt een kleine kreet van schrik en ploft op de zachte ondergrond. Ze kan er om lachen en stapt weer op. Ik zie haar later nog een paar keer langs vliegen.
Deze dag schiet ik minder foto’s. Het is bijna de hele dag grijs. Er zijn meer bezoekers, minder paarden en voor mijn gevoel minder fotografen. Of ze zijn meer verspreid. Deze dag blijf ik echter visitekaartjes uitdelen. Ik twijfelde of ik wel heen moest, vanwege de vele foto’s die bewerkt moeten worden, maar de dag vliegt door de kleine gesprekken voorbij. ’s Avonds ga ik na een geslaagd weekend direct door met het bewerken van de bestanden.
Instellingen
Voordat ik ben gaan fotograferen, heb ik de witbalans op handtig gezet. Gekozen voor een sluitertijd van 1/800 en diafragma van F8. De ISO op automatisch om de momenten dat de zon achter de wolken verschijnt op te vangen, met een max van 400. Continue scherpstelling met meerdere focuspunten in het centrum van de sensor. Op de lens heb ik aangegeven dat de eerste meters voor het scherpstellen overgeslagen mogen worden. De stabilisatie heb ik 100% aan laten staan vanwege de snelle momenten tussen rennen en stilstaan. Omdat ik snel en veel foto’s achter elkaar schiet, wil ik niet dat de buffer van mijn camera vol raakt en schiet daarom alles in JPG in plaats van RAW.
De foto’s
Op zaterdag heb ik iets meer dan 3.200 foto’s geschoten. De lens heeft de test prima doorstaan. Een percentage moet ik weggooien, maar het overgrote gaat via Lightroom de bewerking in. Lichter, donkerder, witbalans iets aanpassen, bijsnijden. Elke foto wordt bekeken. En dat kost een hoop tijd. Tijd die ik op zondag niet heb door een tweede bezoek aan de Kale Duinen. Al krijg ik na het uploaden van de eerste foto’s berichten of ik van de rest van de dag(en) ook foto’s heb. Zondag levert ongeveer 1.100 foto’s op. Na een paar avonden en een lange sessie op zaterdag, staan alle foto’s online. Het uploaden kost ongeveer evenveel tijd als bewerken. Maar het levert een hoop leuke berichten op.
Social Media
In de Facebookgroep van de Autumn Desert Trail worden diverse positieve reacties en vragen geplaatst. Mensen worden getagd en geven weer een reactie daarop. Vriendinnen van Evelien veranderen hun profielfoto met een door mij gemaakte foto. Zo verspreidt de olievlek zich langzaam over het internet. Op een forum zijn alle fotografen in een overzicht geplaatst en jawel, ook hier zie ik mijn naam terugkomen. Per email krijg ik een leuk bericht en zo levert het een hoop positiviteit op. Maar hoe zit het met de daadwerkelijke verkoop?
Oypo
De prijzen heb ik om kijkers te trekken laag gehouden. Ik was daar nieuw, het was mijn eerste keer en ik had geen idee wat ik van de Autumn Desert Trail moest verwachten. De aandacht en interesse voor mijn foto’s is er. Achter de schermen kan ik bij Oypo een aantal dingen zien. Het aantal bezoekers is het eerste weekend enorm. Er is begrip dat niet alle foto’s direct online staan, maar het moet niet te lang duren. De meesten verwachten dat alles binnen twee dagen online staat. Het aantal kijkers wat mijn laatste mappen van de Autumn Desert Trail heeft bekeken is minimaal. Daar zit echt een verschil tussen. Van bijna 250 kijkers voor de eerste mappen, naar nog geen 50 voor de laatste. Het is dus geen verrassing dat de meeste verkopen zijn gedaan in de mappen die in het begin van de week online stonden.
Al met al staan er zo’n 4.200 foto’s online. Goed voor bijna 48 GB aan ruimte. Oypo is gratis, zij vragen alleen een bepaald percentage van de verkoop.
De meeste bestellingen houden een afdruk van 10×15 of het digitale bestand (800 pixels) in. Sommige wat groter, maar geen canvas, mok, T-shirt of een andere mogelijkheid beschikbaar bij Oypo. Het gebruikersgemak is groot.
Uploaden kost een hoop tijd. Op het bewerken kan ik de volgende keer misschien tijd winnen door de camera meer handmatig in te stellen. Voor de rest hoef ik er niks aan te doen. Ik moet alleen zorgen dat er klanten komen die een bestelling willen doen. Het is daarom handig om de map de naam Autumn Desert Trail te noemen, zodat men ook via een zoekactie bij de foto’s komen. Over de klanten zelf zie ik niks. Wat ik wel zie is dat er heel veel hun bestelling combineren met meerdere fotografen binnen Oypo om de behandelingskosten te beperken. Als ik een nieuwe bestelling in mijn lijst krijg van bijvoorbeeld €73,95 lijkt dat heel veel. Eenmaal in de bestelling zie ik dat er in totaal 19 foto’s besteld, waarvan er 2 van mij zijn.
Gelukkig kan ik ook heel eenvoudig het opgebouwde saldo zien. Na twee dagen schieten en een aantal avonden bewerken, heeft het mij ongeveer €100,- opgeleverd. Gelukkig hoef ik er niet van te leven. Voor de ervaring is het hartstikke mooi meegenomen. Normaal doe ik niks met de foto’s, maar door het enthousiasme gaat het wel kriebelen meer van dit soort dingen te doen.
Volgende Autumn Desert Trail
De sfeer is goed, het weer werkte daaraan zeker mee en met een beetje geluk sta ik gewoon weer op de Kale Duinen de Autumn Desert Trail te fotograferen. Ik heb er in ieder geval een nieuwe kaartlezer aan over gehouden. De rest gaat naar de spaarrekening. Dit om de aanschaf van de lens weer een beetje te verzachten.
