Een zonnige dag, minder wind, in de herkansing.
Ondanks dat er minder wind staat, trek ik toch de mouwtjes aan. Ze kunnen onderweg snel genoeg weer af.
Alleen de voorband heeft een klein beetje lucht nodig, water in de bidons, mobiel voor de zekerheid toch weer in de folie gewikkeld, wat eten mee en op naar Hollum.
De wind komt dit keer weer vanuit ZW, dus de lange route langs de Waddenzee heb ik wind mee. Al kies ik er wel voor aan de binnenkant van de dijk te rijden in de hoop dat het asfalt beter is. Hoe het gaat met de schapen die daar loslopen zie ik wel. Als ze net zo reageren als de schapen die ik eergisteren heb gepasseerd, geloof ik wel dat het goed gaat komen als ik afstand en rekening hou met onverwachte bewegingen.
Mijn scherm laat keurig zien dat ik een paar meter naast de blauwe lijn aan de buitenkant van de dijk fiets. Het asfalt voorzien van een toplaag van steengruis is hier gelukkig stukken beter. Vlak, soms wat scheuren, hobbels, veeroosters die soms dieper verzonken zijn, maar deze weg kan ik aanraden. Aan mijn linkerhand een langzaam veranderende blik op Ameland en bovenop de heuvels een uitzicht op de zee. De kilometers schieten voorbij, totdat ik op een bekend punt kom. Hier sloeg ik de vorige keer linksaf, maar nu ga ik door.
De benen voelen goed, de schapen blijven tot nu toe keurig op dezelfde plek grazen/lopen/liggen, ik heb het niet koud, er komt geen verkeer aan, de weg steek ik over en aan de andere kant kijk ik bovenop de heuvel uit over een lege weg. Ik rij verder, de heuvel af en zie de snelheid omhoog gaan. Is er niks in de omgeving? Nee. Oké, hier ga ik dan. Ik ga niet op de pedalen staan, maar trap met het stuur stevig in mijn handen naar een nieuwe maximum snelheid. De teller gaat over de 44 km/u heen terwijl ik van de lange helling gebruik blijf maken en de trappers steeds sneller rond laat gaan. Zag ik daar in mijn ooghoek een vijf staan? Blijven trappen!
Eenmaal op het rechte stuk gekomen hou ik het tempo nog even vol en laat mij dan uitrijden. Ik heb 51 nog wat op het schermpje zien staan, maar dat check ik later wel. Eerst weer uitkomen op het vorige tempo en wat drinken.
Voorbij Buren begint mijn lange bocht naar links, steeds een stukje verder tegen de wind in. Hier heb ik nog wel het voordeel van bebouwing. Al kan ik al merken dat ik niet meer de wind mee heb. Hier weer het zwarte asfalt dat lekker rolt. Ik sla rechtsaf en zie dan een blauwe streep die kaarsrecht inde linker onderhoek verdwijnt. Sjips, dat gaat niet helemaal goed. Ik kies er voor door te fietsen. Het is een eiland, dus er kan weinig misgaan. Ik volg de bordjes en daardoor rij ik dwars door Buren, terwijl ik had gepland juist buitenom te fietsen, maar ik kom alsnog uit op de blauwe route van mijn navigatie.
Tegen de wind in is er niks meer te zien van het stevige tempo eerder daarvoor. De fietsers in de verte die nog harder te lijken ploeteren, werken als een soort rode lap. Stuk voor stuk haal ik ze in. Ze gaan keurig op de eigen weghelft rijden als ik mijn bel laat horen. Eenmaal dicht bij huis, sluit ik de navigatie alvast af en ga over op Strava. Die laat ik net voor het huisje stoppen en de resultaten opslaan. Op een stoel kijk ik naar de diverse getallen, waaronder mijn maximum snelheid van 52,2 km/u. Absoluut een nieuw record! Dit moet ik als printscreen via Whatsapp even doorsturen. Mijn broer verklaart mij vast voor gek.
