Het begin
Luuk kwam op 21 april 2006 ter wereld en er werd al gauw gevreesd voor z’n leven:
- Pas op de 2e dag ging hij bij zijn moeder aan de tepel.
- Bij het overgaan op vast voer had ie weken last van diarree.
- Na de inenting kreeg hij een reactie: Uitschakeling van ledematen.
Late start
Tijdens een later bezoek bij de cattery zagen we Luuk rennend en springend alles en iedereen aanvallen. Al gauw had hij het touwtje van de camera ontdekt.
Touwtjes die hem altijd zijn bijgebleven en als een rode draad door zijn (korte) leven zijn gegaan.
Na onze verhuizing kon Luuk dan echt eindelijk komen.
We wilden hem niet aan de drukte van de toen komende periode bloot stellen: Van moeders weg, vakantie, verhuizing naar ons nieuwe huis, dus in goed overleg is besloten Luuk in september kennis te laten maken met de rest van de familie.
En dat bleek ook wel toen hij onze andere katten zag. Luuk ging er meteen op af om ze te begroeten en dat werd niet door iedereen zo opgevat met het nodige blazen en dikke staarten als gevolg.
De reactie van Luuk? Gewoon verder gaan met onderzoeken. Waar hij ging, was zijn staart met wit puntje…
Om te wennen had hij van Ria het speeltje meegekregen waar hij zo lekker tegen te keer kon gaan.
Dit speeltje is de eerste dagen niet van zijn zijde geweken.
Nieuw huis, nieuw personeel, andere spullen, nieuwe regels?
En voor je het wist zat hij in de vensterbank de planten aan te vallen. Heeft hij ooit geluisterd naar zijn naam of gereageerd op het nee roepen?
Zijn nieuwe woning met zijn personeel…
Al gauw hadden we door dat hij een plekje voor zichzelf had ontdekt. In het begin nog wel uit de vochtige bak getild, maar dit al snel opgegeven, want wat je ook deed, wat je ook zei, hij vond het te interessant.
Vooral het afvoerputje zelf had zijn interesse: Waar ging het toch naar toe?
Hij kon er tientallen minuten in zitten staren. Soms keek hij ons daarbij aan met die vragende ogen.
Wij hebben hem het niet duidelijk kunnen uitleggen.
De andere katten hadden ook wat ontdekt:
Als Luuk wat gehoord heeft, opstaat en daarna weg rent… VOLGEN!!
Meestal was er dan wel wat lekkers te halen. Luuk kwam dus als haantje-de-voorste niks te kort.
Al was hij nog zo klein, Luuk deed en durfde alles. Was voor de andere katten niet bang en sprong er gewoon bovenop. Maar als Diesel met zijn veel grotere en sterkere lijf daarna bovenop hem ging liggen, was er van die stoere jongen niks meer over.
Behalve dan een staartje met wit puntje dat er nog net onderuit kon steken.
Na een paar weken met de verhuizing bezig geweest te zijn, hebben we met hulp van Dirk (vriend van Ria) de tuin aangepakt. Nu de tuin afgezet was, konden de katten eindelijk naar buiten.
Elk blaadje of staartje dat maar bewoog werd beslopen en aangevallen. Luuk, en door hem de andere katten, hebben heel wat meters gerend die dag.
Zo heeft hij kuilen gegraven, met zijn rug al het vuil op het terras weggeveegd, hier en daar wat natuurlijke bemesting aan de tuin toegevoegd en natuurlijk hield hij continu het huis binnen in de gaten…
Na zo’n vermoeiende dag is het niet prettig om de stofzuiger te horen, maar hij was te moe om daar nog iets tegen te kunnen/willen doen.
Zo’n geweldig kereltje als Luuk moest natuurlijk even in het zonnetje gezet worden op deze dag.
Onder de boom lag ook een cadeautje met zijn naam erop en daar werd tijdens het uitpakken nieuwsgierig naar gekeken.
Bij het zien van een nieuw balletje wilde hij nog maar 1 ding en na het wegrollen hiervan hebben we een tijdje alleen nog maar het getrip van kattenpootjes gehoord.
Een spannend moment voor ieder dier.
En Luuk vond het net zo spannend. Al onze katten lagen onder het bed, maar hij bleef als een stoere kerel op de bank liggen.
En toen ging het snel, heel snel.
Luuk ging wat minder eten. Brokjes liet hij zo goed als liggen, maar natvoer ging er nog goed in. 2e Kerstdag was hij nog gewogen en hij was 3 januari niks afgevallen: 3,6 kg.
01.30
Die nacht is hij nog zoals altijd bij ons komen liggen. Maar Evelien kon mij de volgende ochtend vertellen dat hij niet is blijven liggen.
Evelien moest werken, maar ik had nog vrij, dus ik heb hem in de gaten gehouden.
09.00
Luuk lag op de bank, at niet, dronk niet en ademde sneller als normaal. Zelfs toen er natvoer en wat drinken naast hem neer werd gezet, werd er niks van genomen.
Toen heb ik zijn favoriete speeltje gepakt; een veter en die langs zijn kopje laten slingeren. Hij haalde 1x uit en ging weer liggen.
10.00
Na een telefoontje aan Evelien meteen de dierenarts gebeld en daar kon ik al snel terecht.
11.00
Daar hebben ze hem een antibioticum en wat oppeppers gegeven.
Ze gingen uit van een goede verkoudheid en zou nu snel moeten opknappen. Zo niet, moest ik bellen en meteen terugkomen. Op de vraag of er nu niet meteen een foto gemaakt kon worden, werd me verteld dat er nog geen aanleiding genoeg voor was. Wel wat verlaging, maar niet afgevallen of uitgedroogd, dus ik ben weer naar huis gegaan.
Kachel hoger gezet, Luuk op de bank onder een handdoek gelegd, de stad rondgereden op zoek naar een warmtedeken en een thermometer.
Bij de dierenarts
13.00
Bij thuiskomst de temperatuur van Luuk opgenomen: 36.6 Hierna onder een handdoek gelegd, warme kruik tegen zijn buikje en flink geknuffeld.
Na een tijdje stond Luuk op en ging op de koude vloer liggen. Dat was niet de bedoeling, dus meteen weer om de warme kruik heen gelegd. Dit nog een paar keer herhaald en toen begon hij opeens klagend adem te halen. Niet met zijn bekkie open, maar wel duidelijk een klagend ritme.
Na de medicatie moest ie niet verslechteren, dus nog even aangehoord, maar al gauw Evelien gebeld, hierna de dierenarts en ik moest meteen komen.
16:45
Op weg naar de dierenarts.
De foto werd al snel genomen en daarna werd ik in de kamer geroepen om bij Luuk te blijven. Ze gaven al aan dat het goed was dat ik gebeld had. Het was druk, dus ik moest even geduld hebben, maar ze wilde Luuk vanwege zijn toestand niet meer terug in de mand stoppen.
Ze durfde hem voor de foto al niet meer lichtjes te verdoven, maar de foto bleek later toch gelukt te zijn ondanks zijn ademhaling.
Nu had ik een andere arts en die vroeg wat er aan de hand was. Tijdens het bijpraten had hij al gelijk wat dingen gevoeld: Hij voelde dat zijn temperatuur wat aan de lage kant was, dat de ademhaling niet klopte en dat er maar snel een foto gemaakt moest worden. De assistente kwam hierna met de gemaakte foto de kamer binnen en een uitleg volgde van wat er nu precies te zien was…
Het resultaat van de röntgenfoto
Met zijn vinger ging de arts alle organen langs:
Rechts lag zijn koppie, poot, ribben, ruggenwervel, nier, maag, darmen, luchtpijp, longen… En daar bleef hij bij hangen, want wat we zagen was niet de volle 100% longinhoud van een kat.
Hij streek met zijn vinger het gebied aan wat ongeveer de grootte zou moeten zijn. Verder zou het hart ook zichtbaar moeten zijn, maar vanwege naar alle waarschijnlijkheid vocht was deze niet te zien. Het hart klonk wel goed, maar was niet (voldoende) te zien.
Nu ging de arts eerst een boekwerk pakken om mij het een en ander te kunnen laten zien, aangezien ik geen kennis had met rontgenfoto’s. Ondertussen vlogen de SMS op en neer, want Evelien was nieuwsgierig, maar
vooral bezorgd en ik bleef haar op de hoogte houden. Zo ging er onderstaand bericht richting haar na het bespreken van de foto:
Slecht nieuws: longen vol vocht. Hartje valt door het vocht op de foto bijna niet meer te zien. Durft geen prognose te geven. d.d. 04-01-2006 17:57
Luuk moest sowieso blijven om onder een warmtelamp zijn temperatuur te verhogen. Na een spuit ontvochtiger is Luuk overgebracht naar een andere kamer. Hierna Evelien gebeld dat ik buiten stond en dat we elkaar thuis zouden treffen. Ze was bijna al onderweg naar de dierenarts nu haar werktijd erop zat.
Extra zorgen
Omdat een andere kat ook weinig at, dronk of speelde de dierenarts weer gebeld met de vraag of we vanavond nog langs konden komen met deze kat en Luuk weer even konden zien. Het was nog steeds druk, maar als we 19:50 binnen zouden komen, konden we eerst naar de kleine en daarna geholpen worden.
Toen we het niet meer volhielden en op het punt stonden weg te gaan, draaide Luuk zich van ons af, weg van de warmtelamp…
We werden bij de arts van die ochtend geroepen en die vertelde ons dat we op dit moment twee keuzes hadden omdat zijn toestand heel snel verslechterde: of we laten hem inslapen of we moesten nu naar de specialist toe. De keuze was snel gemaakt.
Dreuzel werd opgehaald door de moeder van Evelien en wij zouden met Luuk richting De Tweede Lijn vertrekken waar de specialist ons zou opwachten.
De Tweede Lijn
22.00
We hebben het ondanks de regen in 1x kunnen vinden. Luuk en ik achterin. In de ene hand de routebeschrijving en in de ander een hand op het koppie van Luuk. De arts gaf hem weinig hoop en Luuk zou zelfs onderweg kunnen sterven. Maar dan kent ze onze Luuk niet, want dat is een vechter!
De specialist leidde ons naar de spreekkamer, las de papieren, bekeek de foto, onderzocht Luuk zelf en vroeg nog wat andere dingen. Hij deed nog een punctie, schoor wat vacht weg en nam bloed af.
Er was maar 1 conclusie mogelijk: FIP.
23.00
Het advies van de specialist was gevreesd, maar ten opzichte van Luuk het eerlijkst. Na een paar minuten van stevig knuffelen werd het eerste spuitje gegeven waardoor hij in slaap moest vallen.
Tot op het laatst was het een vechter! Pas toen de specialist zei dat we beter konden stoppen met aandacht geven, hij Luuk op zijn zij legde en nog een kleine dosis extra gaf, viel Luuk in een diepe slaap. Hierna zijn we de kamer uitgelopen…
Enkele minuten later kwam de specialist naar buiten. Onze kleine jongen was overleden.
Na overleg hebben we Luuk terug mee naar huis genomen. Daar aangekomen hebben we hem in zijn mandje gelegd. In de houding waarin hij altijd sliep…
Na een slechte nacht hebben we in de ochtend het Dierencrematorium te Smilde opgebeld. Daar konden we 11.30 terecht.
Hier hebben we de dingen besproken, een urn uitgezocht en na een laatste knuffel onze kleine grote vriend Luuk achter moeten laten.
In zijn mandje hebben we zijn veter gelegd; zijn favoriete speeltje.
Deze zal altijd bij hem blijven 😥
Eerbetoon aan Luuk, nawoord
Door deze onverwachte gebeurtenis ben ik begonnen met een blog. Om dingen van mij af te kunnen schrijven, maar ook om een plek te hebben van herinneringen. De blog is daarna uitgegroeid tot volledige website, maar Luuk is ook meegegaan. En zo heel af en toe kom ik hier weer terug. Opdat sommige dingen niet vergeten hoeven te worden. Omdat het jaren later tot iets moois heeft geleid.
