De nodige boodschappen zijn al in huis, het eten is net op en na het toetje wordt de logeerkamer in orde gebracht.
Dan gaat mijn mobiel. Het bestelde kastje is binnen. Ik bedank de verkoper en zeg hem dat wij deze binnenkort komen ophalen. Het is acht uur en Evelien vraagt mij wie dat was. Ik denk: En nu?
Ik weet dat als ik zeg dat haar kastje binnen is, wij voordat ik Mississippi gespeld heb in de auto richting de desbetreffende winkel zitten. Ik weet ook dat er bezoek onderweg is en ergens op de snelweg rijdt, dus ik waag de gok en vertel het haar.
“Dus wij kunnen het kastje NU ophalen?” Ik knik ja, maar voor alle zekerheid wordt eerst een telefoontje gepleegd. “Waar rijden jullie?” Broer P. zegt dat ze nog 150km moeten rijden en het op dat moment niet vooruit te branden is. De 120 hebben ze nog geen 5 minuten vol kunnen houden.
Evelien en ik stappen in de auto en lopen naar de balie. “Er is net gebeld over een kastje dat binnen is gekomen.” De man kijkt ons verrast aan. “Ik leg net de bon weg, ik had jullie niet zo snel verwacht.” Hij komt terug met een doos, maakt het open en laat ons de inhoud zien. Ja, dat was het kastje dat wij vier weken eerder uit een blaadje hadden besteld.
De spiegel uit de koopjeshoek staat sindsdien in de trapkast, te wachten op gezelschap. De hoogte wordt bepaald aan de hand van dit kastje en gaat samen de vitrinekast vervangen, welke trouwens ook op Marktplaats te koop aangeboden is.
Op een kastje hoort nu eenmaal een plantje en iets anders te staan, dus ik volg Evelien compleet met doos de Marskramer in. “Zou dit staan?” Dat is iets wat je mij niet moet vragen. Voor de zekerheid wordt het meteen getest; de doos gaat weer open en het prulletje wordt op het blad gezet. Die is te klein, wel leuk, maar dan moet het de grotere zijn. Achter de kassa houden ze ons in de gaten, maar zien dat wij alles netjes terugzetten en hetgeen wat wij willen netjes afrekenen.
Op naar de volgende winkel: Tuinland, voor een plantje. Eerst maar op zoek naar een pot. Duidelijk het moeilijkste, maar uiteindelijk slagen wij ook hier. Thuis wordt alles neergezet. De verhouding is goed, maar lang wordt er niet van genoten, er zijn immers andere dingen die gebeuren moeten.
Als de visite binnenkomt en eenmaal zit, horen wij de niet in deze mate verwachte drukte, linksrijders, afsnijd- en vreemde remacties op de weg aan. Steeds verder naar het Noorden werd het rustiger.
Zonder grappen te maken leek mij dit ook logisch :whistle_hy:
