Iets over 10:00 zitten wij bij vertrekhal 2.
Patrick en Annemieke hebben nog een half uur nodig. Evelien gebruikt de tijd voor een bak koffie.
Niet veel later zien wij vier bekende gezichten. Ze zijn door haar ouders afgezet. Met z’n allen lopen we tot de douane en dan wensen wij elkaar een goede vakantie toe. Haar ouders gaan over een week naar Kiev.
Eenmaal in het vliegtuig blijf de stoel naast mij lange tijd leeg. Opeens vraagt er een man of ik genoeg beenruimte heb. Hij is zeker 1.90 lang. Ik doe net alsof ik de ruimte van de nooduitgang voor mij opmeet, strek mijn benen en zeg: “het kan allemaal net.”
Hij glimlacht en legt zijn trolley neer, pakt een nederlandse, engelse en franse krant onder zijn arm vandaan die op de stoel naast mij belanden. De trolley gaat open en daar komt de ipad uit. Met gerinkel uit zijn colbert wordt de trolley bovenin opgeborgen waarna de blackberry wordt opgenomen. Je kent het wel, type regelneef.
Wij horen dat de vlucht naar JFK korter is als verwacht: 7uur en 15min. Dat is altijd meegenomen. Er wordt goed voor ons gezorgd, eten en drinken worden regelmatig uitgedeeld. Patrick heeft diverse boekjes meegenomen, maar als de kinderen schuin tegenover ons wat verveeld raken, wil ik op mijn scherm een film kiezen. Maar wat ik ook doe, het scherm blijft zwart.
De stewardess die net langs komt zegt dat ze zal vragen een reset uit te voeren. De man naast mij blijkt een “frequent flyer” te zijn en mag kiezen welke van de twee maaltijden hij wil. Als het karretje voor ons langs komt, is er geen keuze meer. Rijst, spinazie en vis. Patrick en Annemieke hebben de penne wel gekregen en kijken hierna verder op een werkend scherm.
Wij zitten precies in een rij van drie waarvan niks het doet. Ook na een tweede en derde reset blijft het zwart. Ik leg mij er maar bij neer. Letterlijk, want de andere helft van de vlucht dommel ik steeds even weg.
De reis zit er zo op en wij stellen ons in de rij op om door de douane te mogen. Op Schiphol hebben wij de bodyscan al gehad. Hier willen ze alleen alle vingerafdrkken, irisscan en een kopie van je paspoort. Geen vragen, wat mij verbaasd. Op Schiphol zat er een jongeman die duidelijk te veel televisie had gekeken en in zijn rol van strenge douanier vroeg wat de bestemming zou zijn. Ik raad hem in gedachten aan om nooit serieus te gaan pokeren, want door zijn hele houding en mimiek, kwam het gewenste totaalplaatje alles behalve stoer over.
Pat en Miep krijgen wel wat vragen en hebben wat meer tijd nodig. Evelien zie ik terwijl ik van de twee op een afstand de procedure volg nog net de hoek om schieten. Een agent komt tussen het gezichtsveld van mij en Evelien staan en vraagt mij vriendelijk maar zonder enige twijfel in zijn stem of ik een paar meter verder wil gaan staan. Not a problem. Daarvoor kom ik niet…
Evelien komt met een rood hoofd terug. Niet alleen door de warmte blijkt. De koffers zijn van de band gehaald, omdat een andere vlucht deze al nodig had en wij moeten deze van de luidsprekers zsm meenemen. Ik hol achter haar aan en zie inderdaad al onze koffers staan bij een mannelijke en vrouwelijke douanier. De grote Amerikaan helpt mij even waarvoor ik hem bedank. Een donkere warme stem antwoord: “you’re welcome!”
Ik loop de rest van de dag mij af te vragen met welke toon/bedoeling hij dit heeft gezegd; dominant, met een zucht van weer zo’n domme toerist of gewoon vriendelijk. Misschien wel allemaal.
De andere twee zien ons de hoek om komen met ons gevolg op wieltjes. Het gereserveerde taxibusje vertrekt mooi op tijd. Na een aantal staps zit deze helemaal vol en kunnen wij dieper New York in. Ik zit vooraan en heb mooi zicht op de brede vierbaanswegen, flyovers, een enorme, echt enorme begraafplaats, spaceshuttle Enterprise bovenop een Boeing en de grote bakken die door de dikke motoren “geruisloon” optrekken bij de vele verkeerslichten.
Alle auto’s veranderen continu van rijbaan om de stilstaande auto’s, die aan de kant wat passagiers in- of uit laten stappen, te passeren. De meeste zonder gebruik van knipperlicht. Onze chauffeur kent zijn busje en de meeste plaatsen waar dit gebeurd, zodat wij aardig doorrijden. Soms wilt zo’n auto net invoegen en krijgt ie de ruimte. Als een auto niet opschiet of op een verkeerde plaats stil gaat staan, wordt de toeter ingedrukt. Soms zelfs al direct bij het zien van groen licht. Het blijkt een taaltje op zich te zijn, want de toeter wordt voor elk wisse-wasje misbruikt.
Hij is met paperassen en zijn pda bezig, drukt nummers in zijn telefoon in, belt wel via zijn bluetooth headset en houdt ondertussen overzicht. Plus de nodige afstand. Iedereen rijdt defensief. Als hij de eerste klanten heeft afgezet moet hij invoegen. De auto laat hij heel subtiel de weg op rollen, krijgt als antwoord een toeter, maar mag twee auto’s verder invoegen. Kan ook niet anders, want hij neemt ondertussen al de halve rijbaan in beslag.
De volgende stop is voor ons. De hotelkamer ziet er netjes uit en wij frissen ons snel even op. Wij zijn er vroeger als gedacht, dus wij pakken nog even de avond mee. We slaan de hoek om van het hotel en lopen zo over Time Square. Het is nog licht, dus wij lopen verder naar de M&M winkel met enorme kokers gekleurd en gesorteerd snoepgoed. Daarna bevestigen wij de kaartjes voor “Top of the Rock”. Hierna is het donker en lopen wij terug naar Time Square. Daar aangekomen kijken wij met ongeloof naar het vele licht van de reclameborden.
Straatverlichting is hier absoluut niet nodig
Dag farcows wat leuk zo’n reisverslag. wij gaan volgend jaar meivakantie naar New York en kan niet wachten tot het zover is. zeker als ik deze verhalen en fotos zie have lots of fun. ik ga je volgen
Bedankt. New York is goed te doen in een week. Zal je zeker genoeg te zien krijgen! Neem ook voldoende dollars mee, want het normale leven is hier iets duurder 😉