Het miezert, de voorspellingen zijn somber met een graad of 16. Maar de rest van de dagen wordt er regen verwacht, dus wij mogen niet klagen over wolken met zo nu en dan een kleine regenbuien.
Het eerste wat geregeld wordt, is de rit terug naar het vliegveld. Morgen worden wij 05:15 opgehaald.
Wederom blijft de zon achter de wolken. Maar het is inmiddels wel droog.
Wij lopen langs Radio City en zien de letters op de ouderwetse manier vervangen worden. Patrick vroeg het zich gisteren nog af, staande tussen alle digitale borden en nu zien wij twee man op een trap en een er naast staan. De letter wordt eruit gehaald, doorgegeven, afgegeven en deze laatste man bergt het op in een kar met de overige letters.
Wij lopen door naar de metro en kopen ieder een kaartje van $2,50 waarmee wij twee uur mogen reizen. Het station gaat al wat jaartjes mee. Kauwgom afdrukken op de vloer, teksten op afgebrokkelde stenen, oude leidingen tegen het plafond en kleuren die nergens een geheel vormen. Ik pak de mobiel voor een snelle foto.
Er wordt wat geroepen. Ik draai mij om en zie een agent op mij afkomen die zich onder de stalen trap verdekt had opgesteld. Hij vraagt mij wat ik aan het fotograferen ben en ik laat hem de foto zien van het perron met wachtende mensen, een trap en een stukje wagon. “Please delete that one.” Hij houdt zijn pleidooi over de aanwezige constructie en verhoogde terreurdreiging. Daarbij is het toch helemaal niet bijzonder een smerig station te fotograferen? Ik ga de discussie niet aan en laat hem de druk op het prullenbak icoontje zien. “Thank you sir.”
Of hij ons dan wil helpen met het kiezen van de juiste lijn. Dat is geen probleem en hij slingert de app op zijn iphone open. Na een vriendelijk dank je wel loopt ie weer terug naar zijn schuilplaats. Terwijl wij wachten komen er twee dames de hoek om en flitsen vrolijk een eind weg met de spiegelreflex. De man komt direct in actie en ik zie hetzelfde tafereel voor mij afspelen.
Onze wandeling gaat langs de Brooklyn Bridge, Manhattan Bridge, Stock Exchange naar het Zuiden, waar in de verte het Vrijheidsbeeld te zien is.
Maar eerst gaan wij op zoek naar wat eten. Onderweg hebben wij geen tentjes gezien, maar gelukkig vinden wij er snel een waar acht bagels en vier grote Fuji appels gekocht worden. Dat is dan $20 waar wij vreemd van opkijken. Het is goedkoper als het ontbijt gisteren, maar de bagels zijn één vijftig per stuk. De appels blijken inderdaad duurder als gewend te zijn, net als het overige fruit. Je zou bijna elke dag hamburgers gaan eten…
Daarna duiken wij het bezoekerscentrum in met indrukwekkende foto’s en een video over 9-11. Er liggen ook herkenbare overblijfselen van de ramp. De moeite waard.
En dan dichter naar het Vrijheidsbeeld toe. Hiervoor hebben wij vanwege de tijd geen boottocht gepland die ons op het eiland zelf afzet. In plaats daarvan stappen wij als echte zuinige Hollanders op de Staten Island Ferry. Deze boot brengt je naar “what’s-in-a-name” Staten Island, langs hetzelfde beeld.
Er worden meer foto’s genomen, maar als wij van de boot afstappen en een beetje opgelaten direct weer mee terug willen, voelen wij ons niet meer bezwaard als wij een hele meute voor ons in versnelde pas dezelfde weg zien afleggen als ons.
Op de terugweg worden er met de telelens wat plaatjes geschoten en dan duik ik totdat wij weer aan wal kunnen naar binnen om te schuilen voor een kleine bui. Met de metro gaan wij terug en zijn blij dat wij dit stuk niet hoeven te lopen. Terug op Time Square stuurt Patrick een bericht naar het thuisfront. Het is in Nederland net na 22:00 dus het kan.
Er is namelijk een webcam gericht op het plein en het lijkt hem grappig live in beeld te zijn. Deze blijkt onregelmatig te zwenken, dus wordt gevraagd waar wij het beste plaats kunnen nemen. Naast ons begint een engelse vrouw in rood jasje te schreeuwen in haar mobiel en al zwaaiend op en neer te springen. Ze is in beeld!
Wij moeten lachen en proberen haar duidelijk te maken waar de webcam hangt. Tevergeefs. Als de webcam draait en zij te horen krijgt dat het Kodakbord nu in beeld is, rent ze de straat over en zien wij niet veel later tussen de mensenmassa steeds een rood jasje te voorschijn komen.
Wij wachten rustig af, net als twee andere engelse dames die ook enthousiast door hun mobieltjes aan het kletsen zijn en af en toe in de lucht zwaaien. Aan hen kunnen wij duidelijk maken dat het de linker camera op het hoofd van “House” is. Met als resultaat dat zij als de camera draait zij zwaaiend op en neer springend en schreeuwend door de mobiel helemaal opgewonden zijn dat ze door de webcam zichtbaar zijn. Als klap op de vuurpijl wordt er gewijfd waarna het rode jasje het bellend drietal compleet maakt. Wij moeten lachen en krijgen een SMS dat wij goed staan, evenals onze vriendinnen.
Met zijn allen wachten wij op het moment dat de camera weer naar ons toe gericht is voor een laatste shot. Zodra dit gebeurd gaan de drie dames helemaal los. Evelien heeft het niet meer en loopt rood aan van het lachen. Helemaal als Patrick achter de dames gaat staan en twee dames eventjes konijnenoren geeft. Via het thuisfront krijgen zij dit te horen. Als zij zich omdraaien, hardop vragen “what new friends” en ons (met op de bank Evelien nog steeds in een scheur) zien lachen, moeten zij ook net zo hard om zichzelf lachen. Het filmpje:
Wij zwaaien nog even naar de dames en vertrekken weer. Na de avondmaaltijd bij de Mac (gratis Wifi) lopen wij in de regen naar Rockefeller Center waar wij dit keer zonder oponthoud naar boven worden geschoten.
Eenmaal donker is het nog mooier. De regen is gestopt, dus Patrick en ik leven ons uit met het maken van foto’s. Het is vrij druk aan de zijde dat uitzicht biedt op het Empire State Building.
De andere kant biedt zicht op Central Park, iets dat het Empire niet heeft; dat uitzicht wordt geblokkeerd door “ons”. De bruggen, het Vrijheidsbeeld en vele andere plaatsen die te voet zijn afgelegd zien wij onder ons liggen. Ik weet niet of ik ‘m op het muurtje rondom had mogen gebruiken, maar baal wel dat ik ‘m in de drukte vergeten ben.
Op de hotelkamer staat mijn statief nog
