Zij is op het paard gestapt en rijdt twee uur lang met een grote groep door de duinen, het strand, bos en langs de vuurtoren weer terug naar de manege.
Bij de vuurtoren zou ik haar opwachten. Ik heb in de zon een plek gekozen en mij ondertussen geprobeerd met de nieuwe telelens een aantal scherpte foto’s te krijgen van langs vliegende kraaien.
Op het moment dat ik mijn lens aan het verwisselen ben, zie ik een aantal capjes boven een duin uitkomen. Ik heb hun in de verte helemaal niet zien aankomen, dus met grote spoed zet ik de lens terug op de camera, maak een aantal foto’s, verwissel weer naar de groothoek, pak mijn rugtas in, sprint naar de overkant en neem plaats op een al eerder uitgekozen punt.
De groep passeert mij en ik maak het kader; wat voorgrond, de groep richting de bosrand en de vuurtoren groots op de achtergrond. Klik. Ik heb mijn taak volbracht en fiets terug naar huis. Vanavond kom ik hier op het strand terug voor de zonsondergang.
…
Zo gezegd, zo gedaan. Net wat later als gewenst loop ik het strand op. Ik moet nog een eindje door het mulle zand lopen, dus ik hou de vaart er goed in. Aangekomen bij de paaltjes zet ik de rugzak er tegenaan en haal ik de groothoek tevoorschijn.
Een paar dagen terug waren wij met zijn allen in een souvenirshop en zag ik een zeester liggen. Dit plastic geval haal ik ook uit de tas en leg deze op diverse plekken neer. Ik lig op mijn knieën, draai het grijsverloopfilter een beetje en prompt loopt de wandelploeg die ik in de verte had zien aankomen niet achter mij, maar voor mij langs, diverse voetstappen achterlatend.
Stil vloekend raap ik de zeester op, spoel ‘m in het water af en berg het ding op. Nadat de zon onder is gegaan wacht ik nog een tijdje op de nabeschouwing, maar er verschijnt geen spectaculaire lucht. Ik loop op het gemak naar mijn fiets en rij terug naar huis.
Morgen weer een poging, maar dan anders :idea_wp:
