De wekker gaat af.
Het is zaterdagochtend, iets voor acht, niet het normale tijdstip om op te staan voor deze dag, maar er is bezoek met wat bagage onderweg.
M. vond de lens namelijk een goed excuus om langs te komen en samen weer op pad te gaan.
Ik heb de parkeerplaats bij terugkomst van het uitje met de fotoclub in de navigatie opgeslagen. Dat zou vast nog een keer van pas komen.
Gezien de weersvoorspellingen is het gebied een prima plek om rond te lopen. Het pad loopt door het bos en parallel aan het Oudemolensche Diep. De bomen bieden de nodige schaduw en diverse openingen komen uit op veldjes met vergezichten of bieden de mogelijkheid met macro bezig te zijn.
M. heeft zijn tas helemaal ingericht op dat laatste, maar eerst overhandigd hij mij de doos, zoals hij hem in ontvangst heeft genomen. Wij verbazen ons nogmaals en dan schroef ik de 15mm fish op de camera. Ik heb veel in beeld, rechte lijnen trekken krom, de autofocus klinkt als een koffiemolen, de 50mm klinkt ongeveer net zo, maar is accuraat. Het is gewoon een oud motortje, niet te vergelijken met de USM versies van nu.
De fish gaat naast de 300V in de tas. Deze combinatie geeft de volle 180° en is misschien wel leuk om straks te gebruiken. Ik overhandig M. de Bacardi, voor de reparatie.
Wij maken ons klaar, de TomTom wordt ingesteld en een kwartier later lopen wij met volle bepakking in de zon. Gelukkig laat het bladerdak niet lang op zich wachten.
Andere gasten laten ook niet lang op zich wachten. Warmte, schaduw en water is een ideale combinatie voor muggen en vooral horzels. Nou ja, zo noem ik ze, maar het zijn eigenlijk dazen. Horzels steken niet. Dazen trouwens ook niet niet, ze bijten. En dat is goed te voelen. Het gevleugelde ongedierte vindt zijn waterloo op uiteenlopende plaatsen van mijn lichaam, maar op een gegeven moment geven wij ons gewonnen.
Het is een prachtige plek, de nodige foto’s zijn genomen, de analoge combo is even de tas uitgekomen, maar hier nog langer in korte broek en t-shirt rond te lopen is geen pretje meer. M. blijkt er zelfs licht allergisch voor te zijn, dus wij lopen linea recta terug naar de auto.
Met hier en daar al zichtbare rode bultjes 👿
