Door het vroege opstaan zijn wij op tijd weer op pad.
Onderweg merken wij aan het ruiger wordende landschap dat wij langzaam dichter bij Grand Canyon komen.
DJ Patrick bedient de iPod en al gauw komen er carnavalhits langs afgewisseld met Frank Verkooijen, Frans Duits en Frans Bauer.
Opeens merkt Evelien iets op: “O, nee! Ik ben met drie Brabanders op pad. Help!”
In gedachten zie ik haar al een haakse bocht richting ravijn maken, terwijl wij lachend de weg vervolgen. Dit keer met Golden Earing, Lenny Kravitz en vele anderen over de speakers.
Wij zijn natuurlijk veel te vroeg met inchecken voor onze kamers in Page. Drie uur worden wij pas verwacht, maar de omgeving heeft genoeg te bieden, anders waren wij er niet.
De neus van de auto draait richting Glen Canyon Dam voor een uitzicht vanaf het bezoekerscentrum, langs Lake Powell richting Horseshoe Bend. Een rotspartij die door de Colorado River zo uitgesleten is, dat de rivier een bocht van 270 graden maakt.
Een eerste heuvel wordt beklommen en wij verwachten daarna al bijna bij de rand te zijn. Het enige wat wij tegen komen is een bord met de route en tips. De route is nog 1,5 mile zonder schaduw, dus neem mee:
– voldoende water. Drie halve liters hebben wij bij ons, check.
– hoofddeksel. Euhm. Die liggen in de auto.
– stevige schoenen. Yo, wij lopen verder door het mulle zand.
Tijdens het afdalen praten wij wat en als een vrouw ons al zuchtend nadert, zegt ze: “valt best tegen, naar boven lopen.” Wij glimlachen even en ik moedig haar aan: “nog een klein stukje!” Wij kunnen aan de horizon echter nog geen water ontdekken.
Eenmaal daar zien wij nog een bord met waarschuwingen:
– niet te dicht bij de rand, het is 1.500 feet diep.
– de rotsen zijn niet overal even stevig en sommige steken uit, waardoor je je alsnog boven de diepte begeeft, zonder het te beseffen.
– niet duiken vanaf de rotsen.
Langzaam schuifelen wij richting rand. Een geweldig zicht op de rivier ligt onder ons.
Na Grand Canyon komt de diepte anders over, maar de bodem heeft op beide hoogtes hetzelfde effect.
Ik doe mijn rugtas af, leg de inhoud van mijn zakken erop, kniel en ga dan languit liggen, zodat ik met mijn hoofd net over de rand kijk.
De camera met de groothoek pak ik erbij en kan net op 14 mm alles in beeld krijgen. Evelien bekijkt het van een afstandje en begeleidt mij terug naar een veiligere afstand. Om haar heen heeft zij al mensen met camera’s gespot die iets anders te werk zijn gegaan.
Ik loop naar links voor een volgend shot. In mijn gele shirt val ik voor Evelien voldoende op, zodat ik bij sommige stappen meteen iets van achteren te horen krijg. Allemaal goed bedoeld.
“Sir, can you take picture from us?” en na een “yeah sure, no problem” krijg ik een compact in mijn hand. Ik klik even twee keer en word bedankt.
Net iets later dezelfde vraag. Een stel wil een shot terwijl zij op de rand zitten. Hij vertelt precies hoe ie het wil hebben, aan de Nikon hoef ik niks te veranderen, op zijn plek gaan staan en afdrukken. De eerste is niet naar zijn zin, hij gaat iets anders zitten en ik druk opnieuw af. Geslaagd.
Ik loop richting Patrick die verderop languit ligt, maar net weer opstaat. Halverwege word ik weer gevraagd een foto te nemen. “Just point and shoot with this and look through that” terwijl mijn set tussen ons in bungelt, omdat ik hoger sta. Zij is alleen en doet nonchalant een paar stappen achteruit richting afgrond. “Hooo” roepen wij met z’n vieren. Glimlachend staat zij daar en ik druk er een op 55 en de ander op 18 mm af. Ook zij is er blij mee.
Met z’n allen gaan wij zitten en bekijken de vele fratsen die men uithaalt voor die ene foto. Een vrouw hoort ons praten en houdt haar compact in de lucht “wil één van jullie een foto nemen?” Het antwoord komt al snel van de dames: “Dennis!”
Wij raken aan de praat. Hij heeft niks met hoogtes en het blijkt dat zij ongeveer dezelfde route maar dan omgekeerd afleggen per camper. “Bereid jullie dan maar voor op de hoogtes in Grand Canyon. Dit is 1.500 feet, daar 1.500 meter. Zonder reling.” En wij doen ook nog ff het verhaal van het looppad naar beneden erbij. Inclusief slippers.
Zij moeten lachen, slaan die looproute sowieso over, maar vinden het grappig dat wij nu ook weer op onze slippers over de rotsen banjeren. Terwijl er dure wandelschoenen in de auto liggen die thuis ingelopen zijn.
Evelien stelt op een gegeven moment voor om ze beiden op foto te laten zetten, dus ik moet weer in actie komen. “Je moet er geld voor gaan vragen.” wordt er geroepen. “Vijf dollar per foto.” Wij lachen en de man gaat met knikkende knieen naar de rand toe.
Ik neem plaats en roep als grap: “ja, nog een stapje naar achteren” en ze moeten beide lachen. Klik, een ontspannen moment te pakken.
Wij praten nog iets verder en besluiten terug naar de auto te gaan, de zon voel ik inmiddels op mijn oningesmeerde huid fikken.
Mijn flesje water drink ik vlak voor de beklimming bijna helemaal leeg, scheelt weer gewicht.
Boven aangekomen gaat het restant naar binnen en rijden wij na een korte pauze richting Lake Powell voor een uitgebreide picknick. De parkpas is ons toegangskaartje voor dit gebied. Het brood is lekker vers, deze ochtend gekocht vlak bij het hotel.
Hierna mag een bezoek aan het verkoelende water niet ontbreken en wij staan tot onze knieen in het water.
Wij hebben nog een uur, het strand is rustig, geen wind, volle zon, iedereen is inmiddels ingesmeerd, dus dat is geen probleem. Wij hebben verder geen plannen.
Na het inchecken, een handwas en een verkoelende douche, is het etenstijd. De Pizza Hut wordt het vandaag.
Allemaal met after sun, omdat er toch wat lichaamsdelen zijn ontdekt die er wat rood uitzien. De rest van de avond zitten wij als enige op het terras.
Buiten is het afgekoeld en prima toeven
