Half acht zitten wij aan het ontbijt.
Dan heeft Evelien daarna nog tijd om via Skype contact te leggen met haar moeder.
Half negen hebben wij de rit naar de Lower Antelope Canyon gepland staan, een “grot” waar je zo in mag.
Ontstaan door overstromingen, waardoor het zachte zandsteen werd uitgesleten en de hardere lagen gepolijst zijn. Iets wat zich nog steeds een paar keer per jaar herhaalt.
Aangekomen bij de parkeerplaats blijkt er een hokje te staan waar entreegeld gevraagd wordt, $20,- pp en $6,- pp Navajo toeslag. En dan zijn er ook nieuwe regels: alleen met gids mag je naar beneden en alleen ik mag dezelfde weg terug (zonder gids) omdat ik een spiegelreflex EN driepoot heb. Hier hadden wij niet op gerekend.
Wij overleggen nog over de prijs als Evelien bij een andere klant opvangt dat als de Navajo toeslag elders al is betaald en hiervan de bon getoond wordt, dit hier niet betaald hoeft te worden.
Dit hebben wij in Monument Valley betaald!
Alle zakken e.d. worden doorzocht en uiteindelijk wordt in de auto de bon gevonden. Wij komen voorlopig niet in de buurt van de ingang, de gids vertrekt over 10 minuten, dus de entree wordt betaald.
Voor vertrek vraagt de gids aan iedereen persoonlijk of hij/zij geen last heeft van clastrofobie. Ik zeg nee en antwoord -met de foto’s in gedachten die ik op Google heb gezien- dat het toch niet zo heel smal kan zijn. “Are you sure?” Euhm, nee. En hij leidt ons naar de ingang.
Nou ja, ingang. Het is gewoon een spleet in de grond naast ons die wij zo zouden passeren, maar ons wel via een smal pad vol los zand naar beneden brengt. Mijn rugzak gaat er net doorheen.
Via een steile trap met smalle treden die bedekt zijn met een laagje zand dalen wij verder af, zodat wij een steeds betere indruk krijgen van deze kloof die vele bochten blijkt te bevatten.
In mijn ene hand een statief, de andere een reling, terwijl mijn camera heen en weer bungelt, omdat ik soms door de vorm niet rechtop het pad kan volgen.
Wij zijn dan ook erg blij dat wij nu op onze stevige wandelschoenen staan.
De weg naar de uitgang is 400 meter, het diepste punt is 40+ meter, tijdens een overstroming ligt het gemiddelde waterpeil op 3 meter, dit gebeurd 5/6x per jaar, vanwege de breedte van de bedding boven en de smalle gangen beneden, is de stroming van het water enorm. Een onverwachte modderstroom heeft eind ’97 11 mensen het leven gekost.
Op dit moment ben ik daar niet mee bezig en schiet foto’s van het zonlicht dat op de vormen van het zandsteen valt, een mooi gezicht.
Wij zijn niet helemaal op het juiste tijdstip aanwezig, maar dat heeft wel als voordeel dat de groep niet zo groot is.
In de groep een aantal fanatiekelingen. Eentje valt mij direct op, Nikon, carbon statief, draadontspanner en bracketing aan. Hij duikt af en toe voor mij met een sorry en gaat dan weer netjes aan de kant. Dit doen wij ook als hij zijn shot zonder personen in beeld wil maken.
Op een gegeven moment vraagt ie aan Patrick waar wij vandaan komen, aangezien hij niks van ons taaltje kan maken.
Hij blijkt uit Zweden te komen. Hij kent geen Nederlandse woorden, maar Evelien wel een Zweedse: See-naps ofzoiets. Mosterd.
Patrick kent ook Zweeds: IKEA, Volvo en wij moeten allemaal lachen.
Hij loopt verder, terwijl wij onze nieuwe tactiek volgen: niet vooraan, maar achteraan van de groep blijven hangen.
Als wij soms een hoek om komen, staat Mr. Ikea klaar voor zijn shot, precies op ons gericht. “Sorry!” en wij lopen direct terug de hoek om. Na een paar seconden gevolgd door “Yo, thank you!” waarna wij onze foto kunnen maken.
Omdat hij vrij Amerikaans klinkt, vraag ik hem hoe lang hij al in het land is. Hij blijkt al een paar maanden in New York te studeren. Dat verklaart zijn uitspraak en wij schieten weer verder.
Op een gegeven moment horen wij in de verte een panfluit en beseffen dat wij de uitgang naderen, het tempo wordt iets verhoogd, zodat de muziek steeds harder begint te klinken.
Onderweg zijn redelijk wat foto’s gemaakt, via diverse trappen zijn wij steeds dieper afgedaald, hebben wij een aardig lichtspel gezien en bij de trappen naar boven aangekomen zie ik dat de kloof nog niet op zijn einde is. Ik begin te begrijpen dat als je overvallen wordt door het snelle water, alle hoogteverschillen en geen houvast, je erg weinig kans maakt om die laatste trappen op het juiste moment te treffen.
Eenmaal boven ziet Annemieke nog net een hoofd achter een stuk rots verdwijnen, zodat wij de juiste richting kunnen bepalen naar de auto. De gids heeft niet gewacht.
Het “pad” gaat omhoog door mul zand. Om de hoek zien wij de groep een heel eind verder en hoger lopen. Nu pas besef ik hoe diep wij zijn afgedaald en wij vervolgen onze tocht door de hitte. Boven zit de gids al aan de picknicktafel in de schaduw.
Na een korte stop aan een andere tafel slinger ik mijn slingshot om mijn rechter schouder en gaan terug naar onze kamers. Over een uur vertrekken wij vanaf de verzamelplaats schuin tegenover het hotel naar de andere canyon.
Daar staan jeeps met dikke banden te wachten waarop 14 man in 2 rijen plaats kunnen nemen. Als wij ons melden begin ik te twijfelen of mijn statief alsnog mee moet. Ik loop toch terug met de autosleutels in mijn hand.
Mis gegokt, hier ligt het ding niet, maar als ik terug loop, zie ik Evelien aankomen die met mij binnen gaat kijken. Maar ook daar ligt ie niet. Dan ligt ie waarschijnlijk bij de tafel van de andere canyon waar wij de korte stop hebben gehouden. “Dat heb je goed voor elkaar. Wees wat zuiniger op je spullen.”
De jeeps worden snel ingeladen en wij rijden een stuk via de snelweg. Dan slaan wij af en rijden een zandweg op met voor en achter ons een en al heuvel. De vierwiel aangedreven jeep ploetert zich een weg door het mulle zand. Onze bak had dit niet gered. Na een minuut of tien stuiteren staan wij bij de ingang.
Hier geen spleetje als ingang, maar een grot. Het is half één, de mooiste tijd om hier te zijn en Bruce -onze chauffeur en tevens onze gids- leidt ons door de Upper Antelope Canyon.
Dit keer blijven wij dicht bij hem, want hij vertelt hoe wij kunnen staan voor een mooie foto en geeft ons veel informatie over de kloof.
Beide doet ie erg goed, vol enthousiastme. Soms pakt hij zelfs een compact en laat het resultaat zien om aan te geven wat hij bedoelt.
Eén van ons staat steeds op de aangegeven plek en dit wisselt zich steeds af, zodat niemand in ons pad staat of wij vooraan zitten als er wat zand in de lichtbundel wordt gegooid.
Deze canyon is slechts 90 meter lang, 50 meter boven ons is de frisse lucht waar de zon hoog aan de hemel staat. Ideaal, al zien wij toch een bundel voor onze ogen verdwijnen.
Mijn statief wordt niet gemist. Mr. Ikea loopt wel weer rond met zijn set, net als iemand met een Phase One systeempje. Baas boven baas.
Eenmaal aan het einde van de kloof wordt verteld dat dit eigenlijk de ingang van het water tijdens een overstroming is. Hier ligt een bedding ter breedte van een zesbaans snelweg.
Een lijn op ooghoogte geeft aan hoe hoog het water komt te staan, een enorme massa dat zich door de kloof perst. Wij mogen alleen terug, in een hoger tempo.
Elke minuut hebben de wanden door de stand van de zon een iets andere kleur, maar ik maak niet veel extra foto’s. Aan de andere kant staat Bruce al klaar.
De middag is voor ons, even geen plannen. Pat en Miep duiken het zwembad in, terwijl Evelien en ik terug naar de Lower Antilope Canyon rijden.
Daar aangekomen vraag ik bij het hokje of ik hier misschien mijn statief heb laten liggen. “Yeah, you did.” Ik krijg ‘m via de zijkant aangereikt terwijl zij de heren aan de tafel aankijkt.
Onze gids zit er en hij zegt dat hij er al over nadacht om ‘m te gaan verhuren. Ik lach naar hem, draai de statiefkop naar ‘m toe en zeg dat dit moeilijk gaat zonder het plaatje dat onder mijn body zit.
Hij kan er om lachen en na een bedankje ga ik terug naar de auto. “Wat heb jij een geluk!”
Ik poets de schoenen en geniet op het terras van de avond als er in het laatste zonlicht hetzelfde vogeltje als eerder die middag langs komt zweven.
Evelien is het met mij eens; een kolibrie
Bedankt, erg gave plek om rond te lopen, zeker met de combinatie licht en vormen. Aanrader!
WAAAAAAAAAAAAAAAAAANZINNIGE FOTOS