Wij maken er een gewoonte van te vroeg in te checken.
Onderweg is het landschap verandert van dor en droog, naar grasrijker gebied en andere bomen.
Vanwege de hoogte heb ik een paar keer met mijn oren moeten spelen. Maar daar krijg je een uitzicht voor terug. Op naar de view points die hier wat meer uit elkaar liggen. Onze parkpas is in combinatie met legitimatie goed voor de doorgang en een kaart van het park.
Patrick had al iets op over tunnels opgevangen en inderdaad, als wij een bocht hebben gehad, gaat de weg dwars door een rotsblok.
Daar weer achter is nog zo’n tunnel te zien. De auto gaat aan de kant en Patrick en ik lopen verder. Er worden weer wat foto’s gemaakt, terwijl er nog wat andere auto’s even halt houden. Ik loop de tweede boog in en maak van de andere kant nog wat plaatjes. Als ik terug loop zie ik dat Patrick in gesprek is met 2 mensen die met de camper op pad zijn.
Patrick kijkt mij aan en zegt: “hij rijdt 1 op 3” en ik kijk even verbaasd naar de camper die qua formaat in de kleine categorie past. “Daar word je niet vrolijk van.” zeg ik en wij praten verder met het gepensioneerde stel dat al eerder in Amerika is geweest en nu veel langer als ons rond gaat rijden.
Zij zijn net in Yellowstone geweest en raden dit aan om een volgende keer te gaan bekijken.
Als ieder zijn weg weer vervolgd, denken wij aan de zeer zachte G te horen, dat het Limburgers zijn.
Alle tafels op de eerste picknickplaats zijn bezet. Bij de volgende hebben wij meer geluk.
Misschien ook door de harde realtiteit van de jaarlijkse bosbranden. Wij kunnen ver op de bergen uitkijken, maar om ons heen zwarte bomen met dunne takjes waar wat nieuwe blaadjes te voorschijn komen.
Daarna zien wij een “Natural Bridge” dat volgens het infobordje eigenlijk niet zo mag heten vanwege de manier waarop deze is ontstaan; het is eigenlijk een “Arch”.
Bedankt voor de info, het ziet er hoe dan ook mooi uit.
Dan staat ons het mooiste te wachten: het Amphitheater. Hier draait het om. Een en al rotspartij, ontstaan door het uitzetten van het bevriezende water. Het vriest slechts 200 dagen per jaar.
Een andere “traditie” is het bekijken van de views op slippers. Dat zit nu eenmaal comfortabeler in de auto met de huidige warmte van 30+ graden.
Het is niet praktisch als blijkt dat er nog een pad naar beneden loopt dat ons dichter naar de structuren kan leiden. Wij gaan toch een stuk het pad op. Het is breed genoeg, verhard, dus dat levert geen problemen op.
Pas als ik wat dichter bij de rand ga lopen, voel ik de windvlagen. Heel apart, voor een eerste keer.
“Thor’s Hammer” is vanaf het einde van dit pad wat beter zichtbaar; een bal die op het puntje van een rots lijkt te balanceren. Er worden weer foto’s genomen, totdat mijn camera “CF full” aangeeft. Whoops, al 16GB weg, nog niet op de helft van de trip, maar wel over de helft van mijn capaciteit.
Na deze uitjes is het ver na 16:00 dus het inchecken gaat na een tweede keer bestuderen van de voucher goed. Twee kamers onder twee verschillende namen op dezelfde bladzijde schijnt erg lastig te zijn. Eenmaal op de kamer vallen de twee (2) queen sized bedden op, is het koffers open zetten, opfrissen en eten.
Na het eten hebben wij zin in ijs. Tegenover het hotel ligt een houten dorpje waar ze diverse souveniers verkopen, maar ook ijs.
Mijn oog is gevallen op glimmende stukken boom die meer als duizend dollar moeten opbrengen. Ik loop de winkel binnen en vraag wat er zo speciaal is gezien de prijs.
De man geeft mij een klein papiertje met uitleg over “petrified wood”, maar legt dit ook persoonlijk toe: Een eeuwen oude boom die direct onder water of door lava opgesloten is en de mineralen hiervan in het hout gekropen zijn met elk mineraal zijn eigen kleur, zodat elk stuk uniek is. Vandaar dat het grote stuk boomstam $13.000 kost.
Het wordt mij duidelijk terwijl hij mij kleinere stukken laat zien met prijzen vanaf één dollar. Deze zijn dan niet gepolijst, zodat de kleuren pas echt goed zichtbaar worden met wat vocht en hij pakt de plantenspuit erbij.
Aan de andere kant van het hek zie ik een drietal aan ijs zitten. Dat maar eerst doen. Ik krijg de tip 1 bolletje te bestellen. Patrick bestelde als eerste en vroeg er 2, waarna de vrouw druk begon te scheppen, totdat er een beker was gevuld ter grootte van een kleine Ben & Jerry’s. Owja, wij zijn in Amerika…
Hoewel in het dorp genoeg Nederlands te horen is. In geen enkel park tot nu toe hebben wij zoveel Nederlanders gezien. Waarom dat hier het geval is, wij weten het niet.
De man had mij niet terug verwacht, maar ik leg hem uit dat ik het verhaal er achter te mooi vind voor die paar dollar. Dollars die uit de verkeerde pot uitgegeven worden, maar dat is een kleinigheidje.
Terug bij het hotel is het warm op de kamer. Deuren gaan open, stoelen naar buiten, de dames kletsen, terwijl Patrick en ik een balletje trappen.
Het ijs nog zwaar op de maag, zeker bij Patrick.
De bal gaat in de schemering ook nog op en neer, maar dan wordt het snel te donker. Wij stoppen er mee, stoelen naar binnen en welterusten buurtjes.
Evelien gaat voor luxe deze nacht: ieder een eigen bed
