Niet veel later hoor ik gerommel aan de voordeur, gevolgd door de deurbel.
Oja, ik had de knip erop gedaan. Schoonmoeder komt er nu niet in. Die zou na Humberto Tan hiernaar toe komen.
Ik stap uit bed en loop in de ochtendjas naar beneden. Zij geeft fluisterend aan dat zij Evelien nog een bericht had gestuurd over het niet op slot doen van de deur. Tja, ik ben geen Evelien.
Langzaam komt er leven in de brouwerij. De koffers staan klaar. Terwijl ik uit de douche stap, vraagt Evelien om de toilettas. Euhm, die heb ik zo even nodig. Daarna mag ie ingepakt worden. Alle dingen worden gecontroleerd, een laatste knuffel uitgedeeld, schoonmoeder zwaait ons uit en iets over 1 draaien wij de donkere en lege snelweg op. “Wil je nog even controleren of de reispapieren en paspoorten in mijn handtas zitten?” hoor ik Evelien vragen. Check, het belangrijkste zit erin.
Onderweg verbazen wij ons over de vele tegenliggers die ons met groot licht tegemoet komen. Wij begroeten de bestuurders vriendelijk met hetzelfde gebaar. Sommigen rijden stug door, alwaar ze verderop door een nieuwe tegenligger hetzelfde ritueel ondergaan. Ondertussen zuig ik op een anta flu. Ik heb een vervelende hoest, wat een nare timing is.
Een half uur voor aankomst wordt de valet parking ingelicht van onze komst. Wij houden de borden goed in de gaten. Wij zijn ruim op tijd, maar wij worden dit keer tussen vertrekhal 2 en 3 verwacht in plaats van P2. De auto wordt in de bocht stil gezet en ik ga op zoek naar Karel.
Ik zie een groepje mensen in dezelfde kledij en meld mij met een vraagteken. Ik blijk goed te zijn en er wordt een mapje aan een man overhandigd die de sleutels in ontvangst neemt en het parkeren verder voor ons regelt. Wij lopen met de bagage zo de hal in, op zoek naar onze balie.
Een koffer is zo’n 17 kilo, maar de ander blijkt toch over de 23 kilogram te wegen. Desondanks wordt ie zonder problemen ingecheckt. Wij vervolgen onze weg. De bodyscan is ook zo gebeurd, maar mijn rugtas wordt nader bekeken. Als ik bedenk waarom, moet ik inwendig lachen. In mijn rugtas heb ik een kleine fototas zitten voor mijn camera, twee lenzen EN reserve accu’s. In het kleine vak van de rugtas zitten de nodige USB snoertjes voor onder andere het opladen van de mobiele telefoons. Op het röntgenbeeld zal het geheel een verdacht geheel hebben gegeven. Sorry, niks aan de hand.
In het vliegtuig nemen wij plaats. Er komt een stel binnen met een baby. Wij kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Loop door, helemaal naar achteren s.v.p. maar helaas. Ze nemen de rij voor ons plaats. Een stewardess knielt niet veel later naast hen en legt het een en ander uit. Het wordt de eerste vlucht van de kleine, hij is een paar maanden oud, dus zij zijn erg benieuwd hoe het gaat. Anders wij wel.
Het vliegtuig rijdt naar de Polderbaan en na alle instructies vliegen wij al snel boven de wolken, waar de zon schijnt. De airco doet mijn keel niet goed. Als een zielige zeehond ga ik soms te keer. De baby blijkt nog stiller te zijn als ik. De vlucht heeft daarbij een nadeel: wij vliegen niet rechtstreeks naar onze eindbestemming, maar met een tussenlanding op Mykonos. Zodra het vliegtuig boven de landingsbaan zit, wordt het gevaarte aan de grond gesmeten en de rem ingetrapt. Er stappen mensen uit, alle handbagage wordt nagelopen om te zien of er niks blijft liggen en alle tassen bekend zijn bij de passagiers, mensen stappen in, er gaat extra kerosine in en uiteindelijk vervolgen wij onze weg.
Het is een vlucht van 25 minuten. Zodra het vliegtuig boven de landingsbaan zit, wordt ook hier het gevaarte aan de grond gesmeten en de rem ingetrapt. Dit keer is de verrassing niet zo groot. De koffers verschijnen vlot op de band en de bus die ons richting het appartement brengt wordt opgezocht. Door de smalle straatjes slingert de chauffeur zich een weg langs alle adressen. Wij zijn de laatste stop.
De receptioniste loopt met ons mee. Ze wijst ons de weg richting het zwembad en de ruimte voor het ontbijt, geeft de tijden aan en leidt ons naar nummer 17. Een functioneel ingericht appartement wat er keurig uitziet. De badkamer is voorzien van regendouche, alles ziet er vrij nieuw uit en vanaf het grote zonnige balkon is de zee te zien, die 30 meter van ons verwijderd is. Tegenover het complex zit een supermarkt met vers brood en fruit. Wat mij dan weer opvalt, is dat er voldoende stopcontacten zijn en op logische plekken zitten. Hier kunnen wij ons de komende dagen wel vermaken.
Wij zijn er: Kamari te Santorini 😀
