© www.canon.nl
Goedkoop op de kop getikt, maar sindsdien weinig gebruikt.
Als aanmoediging voor mijzelf heb ik zelfs een analoge spiegelreflex gekocht om echt dat fisheye effect te krijgen.
Op mijn cropcamera geeft de 15 mm een beeld van 15 x 1,6 = 24 mm als resultaat. In de zoeker van de analoge 300V is dat een heel ander gezicht.
Op mijn to-do-list stond nog een shot vanuit de koelkast (cliché, ja ja) maar ondertussen zijn de batterijen leeg. Ik weet dat er nog twee foto’s op het rolletje zitten, maar helaas.
Al gaat de verkoop wel moeizaam. Zo komt er een bod binnen van € 150,- dat zonder reactie direct de prullenbak in verdwijnt en gaan de biedingen niet meer zo hard. Ik heb een bedrag in mijn hoofd waarvoor ie minimaal mag vertrekken. Toegegeven, het objectief ziet er gebruikt uit, maar in de advertentie ben ik eerlijk geweest en ter illustratie diverse foto’s toegevoegd. Verder werkt alles en mag dit mooie stukje glaswerk bij mij op eigen camera getest worden. Eventueel kunnen de resultaten voor aankoop op eigen laptop bekeken worden.
Ik wil geen hoofdprijs, maar het ding ligt niet in de weg, ik heb de tijd, ik ben de enige aanbieder van dit zeldzame lensje, heb het geld niet nodig, dus de laatste bieders krijgen een bericht van mij met het bedrag waarvoor ie opgehaald mag worden. En dan blijft het stil. Zelfs geen reactie of tegenbod. De advertentie wordt op Marktplaats twee keer verlengd.
Een email, van een nieuwe koper. Of de lens al verkocht is. Kijk, dat klinkt goed. Het verhaal begint van voren af aan. De gevraagde informatie wordt gegeven, hij doet een bod, ik laat weten wat mijn minimale prijs is en vervolgens blijft het stil.
Ondertussen blijven de hoogste biedingen wel staan. Dat is voor mij mooi meegenomen, want dat zit dicht tegen mijn prijs dat ik in mijn hoofd heb aan. Pling, nieuwe email. Heej, krijg nou wat! Iemand doet het minimale bod. Er gaat een email terug, akkoord. Als reactie krijg ik een vraag terug: of alles werkt en de kleine krasjes opleveren bij de beelden. Ja, nee en zoals in de advertentie staat, alles mag op eigen camera getest en terug bekeken worden. Akkoord.
Hij moet alleen nog even overleggen met een vriend. Hij komt zelf niet uit Assen, maar hij heeft een vriend die wel daar woont en de boel verder met mij kan afstemmen. Dat klinkt mij niet heel vreemd in de oren, dus een afspraak is zo geregeld. Ik laat hem het glaswerk in de woonkamer en in de achtertuin zien. Hij gelooft het allemaal wel, hij doet niks in de fotografie, maar hij wil graag wel even zien dat ie het doet. Ow, daar had ik niet op gerekend. Moment.
Mopperend loop ik naar zolder, pak mijn camera uit de tas, kan met veel moeite een leeg kaartje vinden en stap de woonkamer weer in. Tja, ik wil het ding toch verkopen nu er iemand binnen staat met geld in de portemonnee. Ik maak een paar foto’s en laat deze op het schermpje achterop zien. “In de advertentie stond ook dat ze op een laptop bekeken konden worden toch?” Zucht. Denk aan de verkoop Dennis…
Een andere deur gaat open, de laptop wordt opgestart en tadaa, de zojuist gemaakte foto’s. Geen enkel krasje is terug te zien, zelfs niet in degene die ik van de lucht heb gemaakt. Overtuigd van de prestaties, wordt de portemonnee getrokken en het geld overhandigd.
Het kostte even wat moeite, maar de aanhouder wint 😉
