Dat is niet erg, want dan kan er nog een extra kop koffie naar binnen en dat slaat hij niet af.
Ik maak mij gereed voor vertrek en dan stappen wij in de auto richting het aanwezige kartbaantje in de achtertuin, zoals S. het zo mooi heeft verwoord.
De weg er naar toe verloopt rustig, DenDen blijkt niet te werken, maar eenmaal op de parkeerplaats aangekomen, blijkt al hoe rustig het op de tribune moet zijn.
Het is dan geen TT, maar bij de Superleague verwacht je toch wel iets meer toeschouwers. Zeker gezien het weer, want de zon laat zich de gehele dag zien. Voor ons heeft het gebrek aan toeschouwers als groot voordeel dat wij helemaal bovenin plaats kunnen nemen, zodat wij geen last hebben van palen en de muur als rugleuning gebruiken kunnen.
Al snel blijkt de Strubben een goede keuze te zijn geweest. Wij hebben zicht op het einde van het rechte stuk, over een flink aantal bochten en kunnen de rijders hierna tot in de verte volgen.
Superkart Series, Supercar Challange en dan de hoofdact van vandaag: Superleague Formula. Het geluid tijdens de opwarmrondes belooft veel goeds en inderdaad, na het laatste lichtsignaal komt de hele meute om de hoek en laten een oorverdovend geluid horen. Doordat wij tegen de muur zitten, weerkaatst het nog eens extra; wat een geluid!
Beide camera’s klikken er met 5fps lustig op los. Auto’s worden door de zoeker gevolgd, wachtend op dat ene moment. Vrolijk vloekend op elkaar als de ander het wel heeft vast gelegd. De ene keer heb ik geluk, de andere keer S.
De race blijkt nogal saai te zijn. Nette inhaal acties, maar omdat de eerste de snelste is, blijft het veld grotendeels in een treintje achter elkaar rijden. De volgende race (hier worden de oordoppen wel even in gebruik genomen) wordt al iets interessanter, omdat de snelste dan op de laatste positie en de langzaamste op de eerste positie start, maar de Supercar Challange is echt spectaculair om te zien.
Hier wurmen de coureurs zich door de bochten, wordt er niet gekeken op een deukje meer of minder, krijgt soms iemand een tikje van achteren met als gevolg een 180° draai, over de curves de buitenbocht of zelfs de grindbak in.
Op het rechte stuk is het helemaal trekken en duwen. Zeker als op een gegeven moment vier auto’s naast elkaar het einde van het rechte stuk naderen en het een kwestie is van wie remt er als laatste? Puur genieten op de tribune!
Na de Superleague zijn wij nog even de Hoofdtribune opgelopen en daar de start gezien van de laatste Supercar race, maar dat was een flinke tegenvaller. Weinig tot geen zicht op de rest van het circuit, auto’s schieten in volle vaart langs je heen, dus dat was na vijf minuten al bekeken.
Als laatste staat de Dutch Mustang Challenge op het programma. Amerikaanse paardenkrachten. Een grote groep komt wederom op de eerste bocht af en S. begint vol verbazing te tellen. 1, 2 … 5 van de 28, 29, 30 auto’s zijn Mustangs, de rest is BMW. Waarom het dan Mustang Challenge wordt genoemd is ons een raadsel. Het lijken vooral particulieren te zijn, want hier wordt duidelijk beschaafd hard gereden en ingehaald.
S. en ik hebben het wel gezien.In de auto voel ik mijn gezicht gloeien. Sjips, verbrand. De wind was koud, maar de zon scheen natuurlijk wel. Met een flink aantal foto’s keren wij huiswaarts en eindigen deze dag.
Volgend jaar weer, op Strubben :hosanna_hy:
