Er komt niet meer uit als wat gemompel. Haar neus zit verstopt, zij heeft last van haar keel en voelt zich niet helemaal op en top.
Ik mag wel gaan ontbijten, maar ik blijf in het appartement en vraag of zij wat nodig heeft, of ik anders wat bij de supermarkt moet kopen. Het is allemaal niet nodig.
Een half uur later gaat de douche aan en niet veel later staat zij nog niet helemaal helder kijkend uit haar ogen voor mij. Het is bijna half 10. “Tot hoe laat is het ontbijt open?” Volgens mij is dat half 10.
Zij kijkt in de informatiefolder van het complex en het blijkt half 11 te zijn.
Na het ontbijt pakken wij onze boeken en nemen plaats bij het tweede zwembad. Deze is kleiner, wordt jacuzzi genoemd, maar de kenmerkende stralen en bubbels doen het niet. Evelien en ik lopen ieder nog naar het appartement voor wat andere spullen. Er komt verder niemand bij ons liggen, wat een heerlijke rust oplevert.
Evelien knapt langzaam weer op. Later op de middag doen wij wat boodschappen en dan is het zo’n beetje etenstijd. Maar wat? En waar?
Voor Evelien maakt het niet uit. D’r maag voelt oké aan, al is een restaurant aan de boulevard vanwege de harde wind geen goed idee. Ik stel voor naar de nummer 1 te gaan, deze ligt verder in het dorp. Zo gezegd, zo gedaan.
De ober ziet ons stoeien met de gerechten. Wij willen weer meerdere voorgerechten. Hij raadt ons twee gerechten aan, waarvan eentje nog niet onze voorkeur had. Toch gaan wij met zijn keuze mee en kiezen naast tzatziki en de gevulde champignons van de vorige keer, nog twee andere gerechten. Hij raadt aan er niet meer dan 5 te kiezen, aangezien het dan te veel kan zijn.
Na een minuut of tien volgt het stukje dessert -van het huis- met rode wijn. De rekening wordt na al dit lekkers met plezier betaald en wij keren voldaan terug op ons balkon.
Wat is het leven toch slecht 😉
