Bloed, zweet, maar geen tranen. Ik ben de winnaar.
Hoe irritant is het als iets doods je tegen werkt…
Gisteren een paar raceschoenen binnen gekregen, plaatjes er onder en vanochtend vroeg de schuur ingedoken om even de pedalen om te wisselen. Dat even viel heel hard tegen!
Via Google opgezocht hoe pedalen te demonteren en weer te monteren, het nodige gereedschap gepakt en begonnen. Na een hoop kracht had ik de rechter na enige tijd geprobeerd te hebben uiteindelijk los. Direct het SPD pedaal erop en naar de andere kant toe.
Dezelfde kracht, website nog eens drie keer bekeken, gereedschap 1 stuk, pauze. Website, draairichting van de een is anders als de ander, oké, ander gereedschap, nog meer kracht, maar muurvast. Baco, imbus, waterpomptang, combinatietang, sleutel 15, hamer, gereedschap 2 stuk, muurvast, pauze.
Even afkoelen, drinken, youtube, poging 3 op de inmiddels gehavende schroef. Een grotere baco paste niet, net te weinig ruimte, dus over de inbus een koperen buis geschoven en in de hoop met de langere arm het pedaal los te krijgen. Na een paar keer los geschoten te zijn, was ook deze stuk en toen was het oorlog.
Ik heb de ijzerzaag gepakt, mezelf meer ruimte gegeven door het pedaal in stukken te zagen, waarbij ik natuurlijk uitschoot en daarbij een hap uit m’n vinger werd genomen. Nu kon de grote baco er wel tussen en na nog wat extra uitbreiding in m’n vocabulaire van vloekwoorden en verwensingen kwam ik als winnaar uit de langdurige strijd.
Omdat de fiets toch in bijna alle posities heeft gestaan, heb ik ‘m ondertussen wat gepoetst, ingesmeerd en is ie klaar voor een eerste testronde met klikschoenen.
Grrr!! 👿
