Wij springen op de scooters en weg zijn we.
Helemaal voorbereid op de tocht naar het Noorden. Eten, drinken, fotocamera, kaart, reisgids. Alles zit in de rugtas.
Het weer is wat minder. Er hangen wat wolken in de lucht en het is wat heiig. Dat maakt de horizon minder mooi.
Desondanks besluiten wij in Fyra toch maar meteen door te rijden naar Oia. Wij houden de vaart op de rechte stukken er goed in. Dat helpt ons ook in het voordeel van de toegepaste verkeersregels: Als je de snelheid hebt, doorrijden. Maakt niet uit wie van links of rechts komt, wel of geen voorrang heeft, dat beetje extra langer wachten op elkaar is hier geen probleem.
Aangekomen in Oia valt het op dat er heel veel bruidsparen rondlopen. Evelien heeft gelezen dat er een hele markt is voor de Aziaten. Die komen naar dit eiland toe voor de trouwreportage.
Tijdens de bruiloft zelf worden alle foto’s getoond. Er zijn zeker in Oia vele mooie locaties vlak bij elkaar, maar je moet het er maar voor over hebben.
Wij lopen langs een souvenirwinkel en besluiten de aankoop uit te stellen en het cadeautje op de terugweg mee te nemen. Een andere aankoop wordt niet uitgesteld. Niet veel later loop ik rond met een hoedje op mijn hoofd. De helm doet mijn kapsel teniet en het is wel lekker bescherming te hebben tegen de hele dag zon. Het staat mij beter als een petje.
In het dorp lopen wij de onontdekte kant op. Ook hier de trappen. Deze kant is minder groot, dus wij duiken doelgericht de reeds bezochte kant in.
Bij elke bezienswaardigheid staat er een bruidspaar voor een fotograaf te poseren, als belletjes onze aandacht trekken.
Een colonne ezels slaat verderop af om de tocht naar beneden via de vele trappen in te zetten en wat toeristen op te halen.
Op de terugweg bergen wij het souvenir goed in de tas op en vertrekken naar Fyra waar altijd een cruiseschip ligt. Behalve als wij aan komen lopen. In de verte zien wij haar net vertrekken. Sjips.
Wij nemen op de bank plaats en genieten van het uitzicht en alle bedrijvigheid op het water. Kleine bootjes en een ferry komen onder ons langs. In de verte verschijnt een andere boot. In mijn ogen niet zo’n grote, maar Evelien ziet er vrijwel meteen een cruiseschip in, dus wij blijven langer op de bank zitten. Het schip zal immers in de baai voor ons aan anker gaan.
Eenmaal daar, liggen of komen er kleine bootjes langszij om de stroom toeristen aan wal te kunnen brengen die kunnen kiezen hoe naar boven te gaan: per ezel, via de 587 treden of de kabelbaan. Wij gaan daar niet op wachten en bekijken het dorp voordat wij terugrijden.
Onderweg slaan wij boodschappen in voor het avondeten. Dit keer maken wij wat zelf. Aan de overkant van het appartement hebben ze geen groenten liggen, dus die worden bij deze grotere supermarkt gekocht.
Na het eten lopen wij de boulevard op. Evelien wil sowieso een flesje cola light. Dat is ook aan de overkant bij ons te koop, maar je snapt vast wel waarom wij voor de winkel aan de boulevard hebben gekozen.
Het nadeel is wel dat wij door de vele restaurants die daarvoor gepasseerd dienen te worden, aangesproken worden om daar te komen eten. Mr. No Microwave groet ons vriendelijk in het Nederlands en na wat zinnen gewisseld te hebben, zijn wij al lachend aangekomen bij de winkel.
Evelien pakt een flesje en loopt dan langs een rek vol selfie sticks. Ook daar lopen wij mee naar buiten.
Het voordeel van het tasje is dat wij niet meer aangesproken worden en rustig naar de kamer kunnen lopen.
De selfie stick blijkt een roze te zijn. Evelien vindt het helemaal geweldig en op het balkon wordt ie gelijk uitgetest.Zelf heb ik een kabeltje meegenomen. Een micro USB – OTG (on the go) kabel.
Dit maakt van een micro USB aansluiting een volwaardige USB poort. Handig voor vele doeleinden, zo kan ik bijvoorbeeld de foto’s rechtstreeks uit de camera via het USB-snoer op mijn 10” scherm bekijken.
De techniek staat voor niets 🙂
