De wekker gaat al vroeg.
Als ik mij omdraai, houdt Evelien mij tegen het bed te verlaten.
Zij heeft een SMS ontvangen dat de vlucht twee uur vertraagd is. Wij kunnen rustig aan doen.
Dit hebben wij dan ook gedaan door wat langer van het uitgebreide ontbijt te genieten en daarna door de regen naar de auto op de parkeerplaats te lopen.
Op de borden van de vertrekhal wordt 12:15 als nieuwe vertrektijd aangegeven. Genoeg tijd om een winkel te zoeken die nagellak verkoopt, want dat is Evelien vergeten mee te nemen.
Gelukkig is er de belastingvrije zone en wordt een passende kleur gevonden. Dat staat straks prima in combinatie met de slippers. Voor de prijs mag het wel. Zo belastingvrij is het niet. Daarom is het niet zo raar dat die potjes normaal gesproken via internet gekocht worden; zelfs met verzendkosten scheelt het een paar euro per potje.
Als wij mogen boarden, is het al ver na 12:15 dus dat betekent nog meer vertraging. Evelien is al niet zo gelukkig, want er is van vliegtuig gewisseld, waardoor iedereen opnieuw moet inchecken. Onze plek bij de nooduitgang is al vergeven, maar er wordt ons troostend verteld dat wij het geld dat extra betaald is terugkrijgen. Dat het daarom niet gaat, snappen ze, wij hebben vanwege de lange reis extra betaald om juist op deze plekken te kunnen zitten, maar ze kunnen er niks meer aan veranderen.
Uiteindelijk is het na 13:00 dat wij het luchtruim kiezen. Op naar Aruba, onze tussenstop over dik 9,5 uur vliegen. Vanwege de vertraging is er besloten voor iedereen het mediapakket aan te zetten. Erg handig, want twee rijen schuin voor ons huilt er al een kind en ergens achterin horen wij eenzelfde mini-mensje krijsen.
Onze buurman aan het gangpad is niet zo snugger. De speciale koptelefoons worden gratis uitgedeeld, maar hij probeert zijn koptelefoon in een van de twee gaten te steken. Bij het passeren, staat ie niet op, maar draait ie zijn benen het gangpad in en mogen wij hem zo passeren. Hij negeert de instructies van het cabinepersoneel en let bij de tussenstop niet op als er wordt gevraagd van wie de jas is. Als de stewardess ermee wegloopt, reageert ie verschrikt, waarna menig passagier een geïrriteerd geluid laat horen. Gelukkig is ie verder vrij rustig en niet degene die stiekem gerookt had in het toilet.
Door de films The Intern, The Revenant en Focus ging de tijd aardig snel voorbij. Tussendoor heb ik ook nog een goed uur gedommeld met behulp van het toch maar gekochte opblaasbare nekkussen. Evelien heeft langer genoten van haar nieuwe nekkussen, maar haar knie vond de reis toch minder plezant. En dan zijn wij er nog niet.
Na een uur stil staan voor het in- en uitladen van de passagiers en bijbehorende bagage, landen wij 20 minuten later op Curaçao. Het is in Nederland 6 uur later, dus wij verwachten niets terug te horen op onze berichten dat wij goed zijn aangekomen. De koffers komen vrij snel en wij hebben ons vervoer naar het resort snel gevonden. Nadat iedereen is ingestapt rijden wij langer als gedacht om bij de receptie te komen.
Dwars door Willemstad, over de Koningin Julianabrug, met zicht op de pondjesbrug en een enorm cruiseschip racen wij over de weg. Het busje wordt bestuurd alsof het een F1 wagen is. We hangen in de bochten, trekken bij verkeerslichten snel op om maar als eerste weg te zijn, terwijl wij met 25 man in de bus zitten en de bagage in een aanhanger ligt. Daarnaast verbazen wij ons over de rest van de weggebruikers. Het is schemerig, maar de helft rijdt zonder licht. Knipperlichten worden op rotondes niet gebruikt, dus wij weten ook niet wanneer de bus de andere kant op gaat hellen. Evelien is dan ook erg blij het bord Papagayo te zien, want haar wagenziekte heeft bijna genoeg gehad.
Op naar een douche en bed ❗
