Met een volle maag na een vroeg ontbijt, worden de koffers naar beneden getild.
Evelien levert de sleutel in en krijgt (zoals elke vertrekkende gast) een presentje mee, aardig.
De bus is vroeg, dus alles zit mee. Wij zijn vlot op het vliegveld waar de hostess ons opwacht. Met de mededeling dat het vliegtuig een uur vertraging heeft opgelopen door een medisch geval. Wij mogen de koffers alvast inchecken en dan kiezen of wijzelf al door het poortje gaan of niet. Wij besluiten buiten in de zon te wachten.
Na ongeveer een uur wordt er over onze vlucht omgeroepen dat de verwachte vertrektijd is verplaatst naar 18:00 en wij vanwege de vertraging een voucher mogen ophalen voor een consumptie, te besteden in het restaurant. Door het gebrek aan informatie schakelt Evelien een hulplijn in en al gauw krijgen wij te horen dat het vliegtuig in Zagreb is geland en daar nog aan de grond staat.
Daar wij ons uiterlijk 17:00 hoeven te melden en het vliegveld niets te bieden heeft, besluiten wij samen met een ander stel een taxi terug naar Kamari te nemen, alwaar wij ons weer bij het appartement melden met de vraag of wij onze handbagage tijdelijk mogen achterlaten, zodat wij de boulevard op kunnen voor een goede lunch. In een ons inmiddels bekend restaurant.
Om daar te komen, moeten wij een restaurant passeren, waarvan ik hoop dat er iemand anders mensen op te staat wachten. Ik had gisteren immers verwacht dat het onze laatste wandeling zou zijn, maar helaas.
“Waar was je gisterenavond?” Ik krijg een hand, wij lachen beide, hij weet hoe het spel gespeeld wordt en zonder verder nog een woord te wisselen, lopen wij door.
Na de lunch lopen wij een winkel binnen waar Evelien een hand volspuit met zonnebrandcrème, factor 30, speciaal voor mij, waarmee wij ons insmeren.
Terug bij het appartement wordt de ligstoel bij het zwembad benut. Ik trek mijn schoenen en sokken uit, stroop mijn spijkerbroek wat omhoog en maak er het beste van. Mijn slippers en korte broek liggen achter de douane. Net als mijn hoedje.
Het is wachten op 15:00 als het busje van hen ons terug naar het vliegveld zal brengen. Buiten wachten wij op meer informatie, want op het bord in de vertrekhal staat onze vlucht niet vermeld.
De hostess verschijnt tegen 17:00 en gaat voor ons achter de laatste stand van zaken aan. Het blijkt dat wij nog een uur langer van de zon kunnen genieten. Het wordt er niet beter op.
Tegen 18:00 checken wij in. De vlucht staat nu voor 21:30 gepland. Een vrouw heeft de laatste uren op het terras van de zon genoten en is in haar gezicht wat verbrand. Behalve rondom haar ogen. Die gaat nu alsnog met een zonnebril in d’r gezicht terug naar Nederland.
Als wij door het raam in de wachtruimte het vliegtuig voorbij zien komen, lijkt het allemaal goed te komen. Er klinkt zelfs geklap en gejuich vanwege het landen van het toestel.
Nog 1x klinkt er over de speakers dat onze vlucht een extra vertraging heeft van een half uur. Dit is bij het verschijnen van wat beweging bij de laatste balie en de deur die toegang geeft tot het gewenste vliegtuig snel vergeten, want iedereen staat op en wacht met smart af op het seintje: “boarding”.
Wij krijgen de laatste informatie over de vertraging te horen. Een vrouw heeft een beroerte gekregen, waarna de piloot de kist op het dichtstbijzijnde vliegveld heeft geland. Zagreb. Dat heeft hij moeten doen met een te hoog (vanwege alle kerosine) gewicht en daarom moest het landingsgestel gecontroleerd worden voor vertrek. Wat normaal gesproken een vertraging op zou leveren van een uur. Alleen Transavia vliegt niet op Zagreb. Er was geen personeel van hen aanwezig. Zagreb heeft zelf ook geen mensen die dat vliegtuig konden keuren, waardoor er vanaf Schiphol een ander vliegtuig met controleur is vertrokken.
Toen stonden er opeens twee vliegtuigen van Transavia op een voor hen onbekende bestemming op de grond. Zij hebben echter niet gewacht op de goedkeuring en zijn met het andere toestel doorgevlogen naar ons toe. Mocht het eerste vliegtuig goed zijn, kon deze direct weer terug naar Schiphol. Maar ja, dat betekende dus ook het overladen van alle koffers, de mensen in Zagreb plaats laten nemen met hun handbagage en via Mykonos naar Santorini toe.
De vrouw die de beroerte had, maakte het gelukkig goed. Wij konden na al het geregel en het lange wachten, richting startbaan. Wat er ook gebeurde, er mocht onderweg niemand ziek worden. Iedereen wilde naar huis toe. De reis ging gelukkig zonder problemen. Eenmaal boven Schiphol werden wij in een wachtpositie gezet.
Na een rondje gedraaid te hebben, mochten wij bij D85 uitstappen. Dat is zo’n beetje het verste punt om weer bij de koffers te komen. De eerste twee roltrappen waren in onderhoud, dus dat was via de trappen een niveau hoger komen. Erg handig voor iemand met een zere knie.
Eenmaal bij de band, komen na twintig minuten de eerste koffers. Maar dan blijft het leeg. De band draait nog lang door, maar wordt uiteindelijk stil gezet. Als na lang wachten de band weer in beweging komt, verschijnen de koffers in een lange stoet.
Onze koffers komen naar ons toe als er nog een handjevol passagiers staan te wachten op hun bagage. “Karel” is al gebeld voor de auto en deze staat na een praatje gemaakt te hebben met een andere vriendelijke medewerker voor ons klaar. Navigatie aan, want de borden geven hier alleen nog maar Amsterdam, Utrecht, Amsterdam (jawel, twee keer) en Rotterdam aan, terwijl wij juist een andere richting nodig hebben, richting Groningen.
Wij volgen de navigatie en rijden ruim buiten in plaats van de oorspronkelijk spits naar huis. Zonder problemen, maar behoorlijk uitgeput komen wij thuis aan. De koffers dumpen wij in de badkamer, de toilettas gaat er nog uit, 02:00 liggen wij in bed.
Welterusten, de rest zien wij morgen wel
