De warmte begint te wennen, maar iets beter slapen zou wenselijk zijn.
Gisteren kwam Evelien langs met een spuitbus om de muggen op afstand te houden. Ik krab aan mijn armen, maar volgens mij heeft het geholpen. Geen nieuwe bultjes erbij.
Voor de derde dag op rij staan wij bij de receptie.
Het verkeer zat tegen. Trekkers mogen op het eiland ook gebruik maken van alle wegen, dus iets later als afgesproken schudden wij de hand met Naomi.
Zij gaat ons een rondleiding geven. Iets wat tijdens de gesprekken voor het boeken van het huisje met Evelien voorgesteld is. Het is daarnaast leuk een gezicht bij de naam te hebben.
Eerst krijgen wij meer uitleg over het gedeelte waar wij zitten. Langzaam rijden wij in haar auto langs de verschillende gebouwen. Wij hebben eentje die al opgeknapt is. Een voor een wordt het restant geüpgraded. Dit om het geheel meer in lijn te brengen met de uitstraling van het hotel, wat de volgende stop is.
Alle faciliteiten zijn rondom het hotel aanwezig: winkels, een sportschool waar de rest van het eiland ook gebruik van kan maken, zwembad, bar, autoverhuur, Albert Heijn, spa, entertainment op het strand, etc. Eigenlijk hoef je dit stukje Curaçao niet te verlaten als de vakantie draait om zon, zee, strand en de interne accu weer opladen. De hotelkamer met zeezicht die wij bekijken, is dik in orde. Hier hadden wij ons ook wel vermaakt.
Naomi begeleidt ons terug naar haar auto. Zij zet ons af bij de autoverhuur waar wij de huurauto kunnen ophalen. Of wij vragen hebben? Eentje nog. Het is ons opgevallen dat er veel auto’s rondrijden met het stuur aan de rechter kant. Ook zij rijdt in zo’n auto. De verklaring is heel simpel: het importeren van zo’n auto is een stuk goedkoper. Wij bedanken haar voor de rondleiding, Evelien kan haar klanten nu beter van dienst zijn voor een verblijf bij Papagayo.
Bij de huurauto zit het stuur aan de linker kant. Op het formulier staan wat deukjes aangegeven, dus die worden aangewezen. Evelien neemt plaats achter het stuur en krijgt het belangrijkste te horen: de auto start alleent als tijdens het omdraaien van de sleutel, de koppeling is ingetrapt.
Voordat wij het weten is de man weg. Waarschijnlijk waren wij te verbouwereerd over hetgeen wat wij zojuist gehoord hebben. We lachen er nog een paar keer om tijdens de rit naar het huisje.
De rugtas wordt gevuld en gewapend met navigatie op de mobiel gaan wij op pad naar Punda. Van tevoren is de parkeerplaats uitgekozen en wij mengen ons in het verkeer. De navigatie blijkt echt nodig te zijn, want er staan erg weinig borden. Nog minder als in Griekenland. Wij hebben ook geen flauw idee hoe hard er maximaal gereden mag worden, want die borden ontbreken helemaal. Verder is het onduidelijk waar iedereen naar toe gaat, want het knipperlicht wordt alleen bij uitzondering gebruikt. Afstand houden is een must.
Wij hebben geen idee wat het parkeren hier kost, dus wij gooien eerst een gulden in de gleuf en kijken wat de teller aangeeft. Dat is goed voor een uur. Hup, vijf guldens extra erin en wij hebben alle tijd van de wereld om Punda te bekijken. Op naar de pondjesbrug. Deze heeft ruimte gemaakt voor een aantal boten en zien ‘m niet veel later sluiten. Het is een apart gezicht, maar het werkt prima.
Wij gaan naar de overkant. Op de brug voel je alles meebewegen met de golven. Het is even wennen, maar aan de overkant hebben wij een bekend uitzicht op een stukje Curaçao. Wij lopen langs de vele winkels, restaurants, kraampjes, een markt, Starbucks, nemen plaats voor een late lunch en komen in de schaduw weer even bij van de warmte.
Na een ander rondje door dit gedeelte van de stad, rijden wij weer terug naar het resort. Daar kijk ik naar de opties van de airco. Op de afstandsbediening zie ik een knop “silent” staan. Het geluid verdwijnt en ik voel voor de zekerheid of ie nog wel aan staat. Ja, de koude lucht wordt de kamer ingeslingerd. Oke, kan de airco dan zo vast gezet worden dat de koude lucht niet direct te voelen is als we er onder liggen?
Na een aantal extra drukken op de afstandsbediening lukt dat ook. Wat zal dat een koele nacht geven! Evelien pakt alvast weer het dekbed erbij. Een douche ter afkoeling, en de wind laat ons buiten nagenieten van een kleurrijke dag. Tot ik een kat voorbij zie lopen. Verbaast roep ik Evelien. De kat heeft mij gehoord en zorgt er voor dat wij hem ook horen: Mauauawww!! Vanaf het balkon wordt er een stukje vlees en kaas naar beneden gegooid, waar ie dan meteen op afduikt. Evelien zet nog een schoteltje water neer, maar meer krijgt ie niet. Hij legt zich er letterlijk bij neer. Als wij de sproeiers in de tuin horen, is ie al in de schemering verdwenen. Vast een bekende hier in de buurt. Wij houden het ook voor gezien.
Morgen zien wij wel wat de dag ~naast de warmte en de zon~ ons gaat brengen 8)
