© AV De Sprinter
Tijd voor de AH Abe Hunebedloop en Canicross Havelte te Havelte.
Iets over elf rijd ik uit Assen weg met twee rugtassen. Eén gevuld met de uitrusting en de ander met eten, handschoenen en een kussen van schuimrubber. Die ga ik ter plekke gebruiken als zitje. Zo blijf ik warm en schoon.
Ik heb de oranje skibroek weer aangetrokken en voor mijn bovenlijf een zweetshirt, skipully, trui en winterjas. De temperatuur zal rond de 5 graden liggen, dus dit moet voldoende zijn. Dikke sokken en stevige schoenen houden mijn voeten warm.
De zon breekt steeds meer door. Als ik eenmaal op de parkeerplaats ben beland, staat de thermostaat zelfs op acht graden. Ik krijg er steeds meer zin in. De rood witte linten heb ik al gezien, dus het parcours is hier inderdaad om de hoek. Twee rugtassen worden van de achterbank getild. Daarna wordt de smartphone erbij gepakt en deze leidt mij naar het stuk wat ik van tevoren uitgekozen heb.
Lang leve Social Media
Op de website van de atletiekvereniging De Sprinter die dit evenement organiseert, heb ik een kaart met het parcours gevonden. Heel handige informatie. Zonder deze informatie kan ik niet eens op pad. De kaart heb ik met behulp van Google Maps digitaal uitgezet, zodat deze voor mij ook mobiel beschikbaar werd. Als ik over de blauwe lijn op het schermpje loop, weet ik dat ik op een stuk parcours loop. Lintjes aan de bomen bevestigen dit. Dit keer heb ik niet zoals de twee voorgaande evenementen (Drenthe 200 en ADT) de omgeving eerst verkend.
Als het goed is, loopt elke groep over dit stuk heen. Er is namelijk keuze uit drie afstanden; de 15.2 km, 7.5 km en 5 km. De route loopt langs de Hunebedden, vandaar ook de naam Hunebedloop van dit evenement, maar ook langs de Schaapskooi en de Grafheuvels. Via Facebook kwam ik een tweede kaart tegen van de Canicross, maar de route van de 5 km is niet bekend gemaakt.
Op het brede pad met aan beide zijdes bomen kies ik een plek waar de zon het meeste de grond verlicht. Een man in een oranje hesje komt op een fiets met hoge snelheid voorbij. De camera wordt ingesteld en er volgen nog twee heren in het oranje. Als ik denk alles gereed te hebben, wil ik nog eens mijn plek overdenken. Als ik opkijk, zie ik in de verte de eerste renners aankomen. Ow, dat wordt fotograferen! Alles gereed? Check. Gaan.
Hunebedloop te Havelte
De eerst lopers lopen over een smal pad aan de zijkant. Die pak ik vanuit de positie waar ik zit mee. Verderop verwaaiert de groep en ik glip tussen een ruime opening door en neem in het midden plaats. Zodra de renners mij achterlangs passeren en er een grote groep hardlopers over de volle breedte nadert, kies ik de berm aan de overkant. De zon in de rug. Door de grote groep is het lastig personen te isoleren. Ik richt van links naar rechts en weer terug. Zo probeer ik zoveel mogelijk deelnemers te fotograferen. Er blijken 687 lopers geweest te zijn en met mijn 554 gemaakte foto’s, zal ik diverse deelnemers op dezelfde foto gezet hebben.
Canicross te Havelte
De twee rugtassen liggen inmiddels aan mijn zijde, een eerste broodje is genuttigd. Als de laatste hardloper gepasseerd is, volgt niet veel later de eerste hond. Een canicross is hardlopen met hond(en) aan een touw die aan de heup vastzit om de armen vrij te houden. De hond bepaalt het tempo en dat is bij de eerste renner goed te zien. De twee honden trekken hem echt mee. De meesten rennen met één hond, al heeft niet iedereen dezelfde ervaring.
Zo zie ik een hond plotseling een duik nemen in een berg bladeren. Een andere hond blijft keurig naast het baasje rennen. Ik word wantrouwig aangekeken of juist vriendelijk begroet door de viervoeters. Wedstrijd? Welke wedstrijd? En voordat ik het weet voel ik een warme tong over mijn wang gaan. Met een grote glimlach vanwege deze onverwachte situatie kijk ik de vrolijke hond aan en spoor ‘m samen met zijn baasje aan om verder te rennen. Ja, je moet niet bang zijn voor honden als je zoiets wil fotograferen. Het is voor mij een nieuwe ervaring die aan het lijstje van (sport)evenementen toegevoegd kan worden.
Oypo
Als het even rustig is, pak ik nog een broodje. Ik twijfel of er nog meer moet komen. Het is nog maar half een. Als ik een fietser de rood witte linten zie verwijderen, is het duidelijk dat alles zeer snel is gegaan. Inpakken en wegwezen. Foto’s naar de computer, bewerken in Lightroom, opslaan en uploaden naar Oypo. Voor het uploaden maak ik dit keer gebruik van FTP. Geen idee of dat sneller gaat, maar het is in ieder geval stabieler. Als de foto’s 18:00 allemaal online staan, plaats ik hiervan een bericht in het evenement, de Facebookpagina van De Sprinters en de Canicross.
Mijn bericht op de pagina van de atletiekvereniging wordt door hen gedeeld. Canicross geeft mij een compliment over de foto’s. Niet veel later volgt van een deelnemer een compliment. Leuk zo die interactie. Het was voor mij als fotograaf een geslaagde dag.
Ow, de foto’s? Alle foto’s kunnen via deze link bekeken worden 😛
