Mijn rug is rood, gevoelig, maar heeft mij in bed niet dwars gezeten. In de auto voelt de stoel bij de drempels en de diepe hobbels in de weg niet prettig aan. Ik buig dan wat voorover, zodat er geen wrijving op mijn rug is.
Er staat een rit van 54 kilometer op de planning en op deze manier ga ik het makkelijk volhouden. Playa Forti moet een strand zijn waar het rustiger is, zelfs op een zaterdag.
Willemstad is bekend terrein inmiddels, dus hortend en stotend rijden wij door de sociale chaos en kijken uit naar het gedeelte waar het verkeer plotseling lijkt opgelost. Zo’n 95% van de populatie leeft in Willemstad en daarbuiten kan je een tijdje rijden zonder een auto tegen te komen. Evelien is er na een half uur even zat van en vraagt of er niks in de buurt ligt. Een blik op de kaart geeft het Shete Boko National Park aan met een paar uitkijkpunten. Nog maar 5 minuten rijden.
Er wordt bij 21 gulden entree (twee personen) gevraagd. Na betaling krijg ik een kaart overhandigd met uitleg. Het blijkt dat vanuit hier, vier plekken bezocht kunnen worden met ieder een parkeerplaats: Boka Pistol, Boka Tabla (grot), Boka Wandomi (natuurlijke brug), en natuurlijk een strand Boka Kalki.
Evelien had al over Boka Pistol gelezen, dus daar gaan wij eerst naar toe. De auto wordt weer gestart en bij de grote steen gaan wij rechts, geheel volgens de uitleg. Zij had echter niet verteld dat het een onverharde weg is met heuvels die ons gelijk terug brachten naar Monument Valley. Alleen zonder Patrick achter het stuur. De Kia Picanto heeft een hoger toerental nodig, maar dan gaat ie met gemak de heuvels over. Gelukkig duurt de rit niet lang en vinden wij de parkeerplaats en lopen richting het platform om het geweld onder ons te bekijken.
Boka Pistol is een plek waar de golven in een steeds kleiner wordende inham samenkomen en op het einde de lucht ingeslingerd worden met kleine, maar ook grote fonteinen als resultaat. Leuk voor de film en foto’s. Al ligt mijn spiegelreflex weer in de kluis in het huisje. Met de smartphone probeer ik het een paar keer, met wisselend succes.
Helaas is er maar een weg hier naartoe, dus dezelfde weg moet gereden worden om de auto achter te laten en de rest te lopen. Het is goed weer, wij hebben onze trouwe slippers aan, geen water in de rugzak, net zo goed voorbereid als anders, dus op naar de natuurlijke brug! Het pad langs de kust is goed aangegeven. De wandeling gaat over steentjes en een gedeelte over grote keien. Ook hier is een platform gemaakt met zicht op een baai. De golven rollen de baai in, zwemmen voor wat afkoeling is hier geen aanrader. Door de hoge golven valt de natuurlijke brug helaas niet op. Wij lopen het pad weer op richting het beginpunt waar de grot zich moet bevinden.
Hier gaat de route via een trap naar beneden. Wij komen in een smalle baai terecht met veel opgestapelde stenen. Het water zal hier normaal gesproken niet komen. Maar de ingang van de grot is niet toegankelijk.
Het platform hangt boven ons, maar geen trap er naartoe. Ik snap er niks van.
Evelien ziet verderop weer trappen, maar deze gaan alleen maar naar boven, terug naar het begin. Het heeft wel zo zijn voordeel, want daar is een tentje aanwezig.
De blikjes fris komen zo uit de vriezer. Daar waren wij aan toe! Het strand in dit National Park wordt overgeslagen, Playa Forti staat gepland.
Eenmaal daar aangekomen, kunnen wij van bovenaf op het strand kijken. Het is inderdaad erg rustig op het bruine strand. Evelien wil graag op een wit subtropisch strand liggen en wij besluiten een stukje door te rijden naar de Grote Knip. Hier is het drukker, maar onze badlakens kunnen makkelijk erbij. Badkleding, snorkel, GoPro, de rest opgeborgen en plons, al snel liggen wij in het water, kijkend naar de gekleurde vissen onder ons.
Het strand bereik ik anders als gisteren. Toen ben ik mijn evenwicht verloren door een grote golf en heb ik mijn grote teen gesneden aan een steen. Ik zwem zover ik kan richting het ondiepe water en wacht al drijvend op een golf die mij vloeiend als een walrus op het droge werpt. Het was mijn eerste poging, dus vergeet dat vloeiend. Al ben ik wel zonder kleerscheuren aangespoeld.
Wij drogen ons op in de zon. Zodra wij droog zijn, smeren wij ons meteen weer in. Beide zijn wij inmiddels voorzien van 50 tinten rood, dus dat is meer dan voldoende. Ik laat mij achterover zakken en voel het zand onder mij. Een paar hobbels verwijder ik en dan sluit ik mijn ogen tegen de zon. “-Lig jij nu met je hoofd in het zand?” Volgens mij niet, het badlaken is groot genoeg om zo te kunnen liggen. Blijkbaar heb ik mij niet goed genoeg op het laken gepositioneerd en is de achterkant van mijn hoofd nu voorzien van een berg zand. Sjips.
Terug in ons resort plonzen wij nog even snel met onze badkleding in het zwembad, zodat het zout eruit wordt gespoeld. Ik duik een aantal keer kopje onder, zodat het zand uit mijn haren is. Dit scheelt een hoop zooi in de doucheput. Op het balkon genieten wij nog na van de dag en bekijken wij de gemaakte filmpjes terug.
Morgen wordt het voor ons een rustig dagje 
