Gisteren heb ik alles verzameld voor de Drenthe 200.
Een route door Drenthe en een stukje Friesland van 200 kilometer. Deze afstand dient afgelegd te worden op een mountainbike, fatbike (MTB met hele dikke banden) of cyclocrosser (kruising tussen MTB en racefiets).
Op de website van Drenthe 200 kwam ik een bericht tegen met verwachte passagetijden op basis van de vorig jaar gereden tijden. Kwart over acht worden de eerste renners op kilometerpunt 57 verwacht. Op dat tijdstip wil ik klaar zijn, maar dan pas op kilometerpunt 65.
Dat geeft wat ruimte aan mijzelf, en aan de zon om de duisternis te verjagen.
De auto kan ik ter plekke niet kwijt, dus ik moet een stukje overbruggen. Lang leve Marktplaats, want een vouwfiets is zo geregeld en ligt in de auto klaar. Met een goed gevoel rij ik de laatste kilometer naar de parkeerplaats.
Het idee gaat niet volgens plan
Totdat ik fietsers tegenkom. In sportieve kledij. Rugzak op. Lampje op de helm. Het zou toch niet?! Jawel, de eerste deelnemers zijn al in de buurt! Sterker nog, die ga ik compleet missen.
Uit de auto, fiets in elkaar zetten, doos met daarin eten & drinken op de bagagedrager, rugtas op de schouders en ik rij richting de crossbaan waar ik mijn beoogde plek ga opzoeken. Ik had al besloten het parcours tegen de richting in af te leggen. Het fotograferen is richting de renners en wie weet kom ik op deze manier een betere plek tegen. Uiteindelijk kom ik toch bij de plek uit die tijdens de verkenning als nummer 1 uit de bus kwam.
De weg ernaartoe had wat obstakels. Zo kon ik niet ongehinderd het parcours volgen, tegenliggers gegarandeerd. Dus het grootste gedeelte heb ik in de berm gelopen en daar uiteindelijk de fiets geparkeerd. M’n rugtas heb ik afgedaan en ben met camera iets verderop gaan staan. Het is donker, om mij heen dansende lampjes, ik zoekende naar de juiste instelling om iets van een renner op de foto te zetten. De ISO gaat naar max, diafragma helemaal open, maar de sluitertijd is langzamer als gewild. Ik probeer met het meebewegen er wat van te maken. Ondertussen zie ik twee dingen gebeuren.
Flexibel omgaan met de omstandigheden
De snelheid is langzamer als gedacht, dus de sprong die ik in gedachten heb, gaat niet gebeuren. Ik verplaats mij en schiet verder. Al staat mijn fiets nu wat ongelukkig op de achtergrond tijdens het fotograferen. De afstand tussen fototas / proviand en mij is door deze verplaatsing groter geworden. Alles staat veilig, ik ben de enige fotograaf hier en de rest denkt alleen maar aan het afleggen van het parcours. Sommigen kijken wel even raar op als ze zo’n fiets zien in de berm, maar bij het zien van mij lost dit probleem zich meteen op. Dan is er alleen nog de uitdaging met de theorie die praktijk blijkt te zijn…
Met de passagetijden ben ik gaan rekenen. De eerste en laatste biker reden vorig jaar tijdens de eerste editie van Drenthe 200 op dit punt 3,5 uur uit elkaar. 1.100 deelnemers verdeeld over dit tijdvak, geeft per 15 seconden een deelnemer. Weinig tijd om van kaartje te wisselen en dan ligt de tas ook nog eens verderop. Als ik een gat tussen het rijdersveld zie, ren ik naar de tas, haal eruit wat ik nodig heb, pak een broodje mee, fotografeer vanuit hier een aantal MTB-ers die de heuvel over komen en ren terug.
Verdere verloop van mijn Drenthe 200
Het komende uur schiet ik vanaf deze plek mijn foto’s. Om verdere problemen met de autofocus in deze lastige omstandigheden te voorkomen, zet ik het scherpstellen op handmatig. Dat gaat mij een paar foto’s kosten, maar de rest pak ik allemaal mee. Ik probeer zoveel mogelijk mijn fiets op de achtergrond te vermijden. Met een schuin oog hou ik mijn mobiel naast mij in de gaten. Daarop staat de app van Drenthe 200 met live tracking aan. Een van de deelnemers is een collega en die komt steeds dichterbij. Hij rijdt in het zwart, dus ik ben bang dat ik hem pas achteraf tussen de foto’s ga herkennen. Als de live tracking aangeeft dat hij bij de 65 km is, gaat het scherm uit. Energiebesparing. Wie weet heb ik ‘m later nog nodig.
De renners rijden achter elkaar door. Ik ben geconcentreerd bezig, focus mij op het moment dat een fietser de bocht uitkomt en maak dan m’n foto’s. Halverwege een grote groep hoor ik opeens “He Dennis!” Ik roep “Goedemorgen” terug met nog een “succes verder” er achteraan. Ik ben wat makkelijker te herkennen, plus mijn collega wist waar ik ongeveer zou zijn met mijn camera. Terug in Assen kijk ik de foto’s terug en zie ik pas waar hij zich in de groep bevond. Zo nu en dan raadpleeg ik de app om te kijken hoe het hem vergaat.
Ondertussen hou ik de snel aflopende teller in de gaten en plan een goed moment om van geheugenkaart te wisselen. Als er grotere gaten tussen de deelnemers beginnen te ontstaan, ren ik twee keer op en neer. De eerste om mijn rugtas bij mij neer te leggen voor meer geheugenkaarten en handschoenen. Ik begin wat koud te worden. De tweede keer pak ik de fiets en zet ‘m naast mij in de berm neer, uit zicht van de camera. Er is geen tijd om een broodje of wat drinken te nemen.
Het einde komt in zicht
Een volgend uur levert bijna 1.000 foto’s op. Tegen half elf is het soms echt wachten op de volgende tweewieler. Misschien dat de laatste deelnemer van dit sportevenement nu ook een half uur eerder als gedacht voorbij komt? Ik begin alvast wat op te ruimen, schiet wat er nog langs mij komt en hou het om 11:00 voor gezien. Maar niet zonder het statief en back-up camera gebruikt te hebben om een selfie te maken. Dat leek mij leuk om bij dit artikel te plaatsen.
Mijn collega wordt volgens de live tracking om kwart over vijf bij de finish verwacht. Ik stap op de vouwfiets en rij het parcours af, nu de goede kant op. Voor de zekerheid hou ik de weg achter mij in de gaten, ik wil niemand ophouden. Zo hard ga ik niet, de weg is minder goed begaanbaar als in mijn gedachten stond.
Op de fiets is het landschap lastiger als te voet. Mijn ogen zijn nu meer gericht op de weg als de omgeving. De ene na de andere wortel schiet onder mijn wielen door. Door het gebrek aan snelheid kom ik net niet een heuvel op. Als ik op het eind van het parcours linksaf sla, glij ik bijna onderuit over een tak die verborgen lag onder een stapel bladeren. Tot aan het fietspad leg ik het brede bospad verder te voet af. Door het continu omhoog houden van de camera voelen mijn armen wat loom aan. Maar na dit stukje gefietst te hebben en de gedachten dit 200 kilometer lang te doen, zal ik niet zeuren. Mijn respect voor de mannen en vrouwen vandaag is alleen maar gegroeid. Wat een prestatie om het alleen al uit te rijden.
Verwerken van de foto’s
Thuis neem ik een douche, slinger de PC aan, zet alle bestanden met mijn nieuwe kaartlezer wat aanzienlijk sneller gaat over en neem ze allemaal door. Een gedeelte gaat de prullenbak in vanwege onscherpte. De foto’s in de schemering zet ik apart. Die zijn voor de liefhebber leuk, maar zijn niet geworden wat ik voor ogen had. Dat is de eerste upload naar Oypo. Rond de klok van vijf kan ik na alles in Lightroom bewerkt te hebben een volgend gedeelte uploaden. De PC gaat ondertussen verder met het opslaan van de bewerkingen voor de andere helft. Na het eten kan ik deze alvast toevoegen en dan zit de dag er bijna op.
Op de Facebook en Twitter van Drenthe 200 plaats ik een bericht naar het album. Tien bezoekers hebben zelf de weg al gevonden, maar binnen het half uur is dit verdriedubbeld. Als ook dit bericht voor mijn website bijna af is, zijn alle foto’s inmiddels op Oypo geplaatst. Dat geeft een lekker gevoel. Alleen nog wat foto’s uitzoeken om bij dit bericht te plaatsen, maar dat zal na een update gebeuren.
Ik wil eerst de deelnemers bedanken voor alle leuke woorden, wijzende vinger(s), zwaaiende hand, een glimlach, hoofdknik of tong naar mij vandaag. Jullie reden te snel voor een lang gesprek, maar ondanks de heuvels en bochten, heb ik diverse keren een “dank je wel” of “goedemorgen” gehoord. Na een “succes verder” aan jullie gericht, hoorde ik achter mij soms nog net “jij ook succes”. De deelnemer verdween vervolgens achter de heuvel uit zicht. De weg vervolgend. Met nog 135 kilometers te gaan over het goed georganiseerd parcours door het glooiende Drentsche landschap. Mijn camera bleef ratelen, met een oog kijkend door de camera op zoek naar een volgend gezicht. De resultaten van Drenthe 200 zijn op Oypo te bekijken.
Alles bijelkaar heb ik als fotograaf een topdag gehad en jullie waarschijnlijk ook.
