Bla bla bla, Willemstad, druk zoals altijd.
Wat een vreselijke nacht heb ik gehad. Ik had het warm, mijn beide voeten hadden constant jeuk vanwege diverse muggenbulten, ik kon mijn draai in bed absoluut niet vinden en wat doe je dan? Ik heb de krant van het dagelijks leven erbij gepakt: Facebook.
En zo kwam ik via een “vind-ik-leuk” van Evelien op www.eiland-meisje.nl terecht. Een blog dat gaat over Diana die samen met haar partner besloot het koude Nederland in te ruilen voor Curaçao.
De verhuizing van de spullen komt aan bod, hoe de hond is meegekomen, wat alles ongeveer gekost heeft, hoe ze aan werk zijn gekomen, de zoektocht naar een huis en de aanwezige stranden. Deze worden door persoonlijke ervaring beschreven met toevoeging van foto’s en een film. Omdat het er veel zijn, is op dit moment nog niet alles bezocht, dus hou de site in de gaten voor updates, mocht je van plan zijn (binnenkort) de vakantie hier te houden.
Het is al een leuke verzameling van berichten geworden, de verhalen zijn erg goed te lezen, let niet op het gebruik van d/t want dat gaat soms fout en gelukkig woont ze steeds vaker op Curaçao en niet in het eiland. Ik lees heel wat door en langzaam begint de slaap en de rust in mijn lichaam te komen. Aan de hand van het verhaal over een van haar favoriete stranden, hebben wij besloten hier ook een bezoek aan te brengen. Vandaag niet, want dat staat eerst in het teken van *tromgeroffel* Playa Lagun. Als lichtpuntje na de beroerde nacht: mijn rug heb ik vandaag zelf af kunnen drogen.
De andere kant van Willemstad bereiken kost ons een half uur. Tijdens de tweede helft van de route slaat ons hart een slag over.
Terwijl ik een beetje de omgeving bekijk, hoor ik Evelien plotseling haar adem inhouden en voel de neus van de auto naar beneden gaan. Er rijden geen auto’s om ons heen als ik plotseling een grote leguaan ter hoogte van ons rechter wiel zie, languit op het asfalt aan het genieten van de warmte.
Door de tegenligger verderop, kunnen wij niet even naar de linkerbaan en wordt het rempedaal gekozen.
Je verwacht misschien piepende banden, maar nee, het was iets sneller stoppen als normaal. De leguaan gaat pas op het allerlaatste moment aan de kant, iets wat toen niet meer nodig was. De tegenligger is gepasseerd en onze auto gaat er met een rustige bocht voorbij. Ik zie ‘m naar rechts hobbelen en Evelien kijkt voor de zekerheid in de binnenspiegel, de leguaan ziet ze niet meer. Verder met onze eindbestemming van de autorit.
Het lijkt wel of de navigatie de tijdsduur berekent door een rechte lijn te trekken tussen punt A en B, want deze zit er steeds minstens een kwartier naast. Daar letten wij dus niet meer op, maar voor de rest is Maps.Me een aanrader.
Gratis navigatie met kloppende kaarten die per land te downloaden zijn: Curaçao is een bestand van nog geen 4 MB groot. Het programma werkt offline (geen dataverbinding nodig) en heeft alleen GPRS nodig. Verder kunnen er locaties opgeslagen worden in aangemaakte mapjes, zodat je tijdens een rondreis bijvoorbeeld per stad de favorieten kunt opslaan. Deze locaties verschijnen met een zelf te kiezen gekleurde pin op de kaart. Eenmaal gezien, geef je ze een andere kleur. Een tip van mijn broer die ik graag weer verspreid.
Aangezien dit via de mobiel gaat, wij steeds een uur onderweg zijn en er ook wat foto’s en films gemaakt worden, plus om in noodgevallen toch nog te kunnen bellen, gaat er in de rugzak ook een powerpack mee. Een smal, licht apparaatje waarmee de mobiel snel weer opgeladen kan worden. Of de GoPro als deze langer gebruikt gaat worden als de accu aankan. Of beide, want met een paar duizend mAh is dit voldoende voor drie oplaadbeurten.
Op Playa Lagun worden wij verwelkomd door een grote leguaan. Deze is de toeristen zo gewend, dat ie er met het het grootste gemak naar toe loopt en vlakbij met zijn kop schudt. Waarschijnlijk een teken voor wat lekkers. Als wij hem uit het oog verloren zijn, wordt Evelien aangesproken door een vrouw die van een afstand alles heeft aanschouwt. Of ze van geknabbel aan d’r tenen lekker vindt, waarna de vrouw de leguaan aanwijst. Deze heeft een rondje gelopen om de tafel waaraan wij zitten en zit een meter naast Evelien in het zand. De afstand wordt gelijk met een meter vergroot, wat het nodige gelach oplevert.
Niet veel later verschijnt nog een leguaan, een maatje kleiner en deze blijft op afstand tussen de toeristen lopen.
De spullen blijven bovenop de tafel achter, buiten bereik van leguanen en wij gaan voor de verandering snorkelen.
Het water is helder, er is voldoende “gras” aanwezig, maar een schildpad ontbreekt helaas. Evelien zwemt een heel stuk, zelfs compleet uit zicht. Als zij weer terug is, vertelt ze dat ze een mooi diep helder stuk gezien heeft, maar dat toen ze omkeek pas in de gaten had dat het zo ver was.
Nadat wij opgedroogd zijn, rijden wij door naar de Kleine Knip. Hier is het wat kleiner. Nog steeds een mooi strand, maar als je net bij Playa Lagun bent geweest, is het minder mooi. Ook hier snorkelen wij en gaan dan via het zwembad richting douche.
’s Avonds besluiten wij wat we morgen gaan doen. Het is de laatste volle dag op het eiland, overmorgen moet de auto ingeleverd worden, een laatste kans op pad te gaan. Evelien heeft sowieso een strand op het verlanglijstje, ik ook, maar ik ga eerst liever naar wat anders.
Wordt vervolgd 😛
