Blauw, witte wolken, en de zon die ruim baan heeft. Dat is nog eens een goed begin van de dag. Maar het begin van de dag staat in het teken van gebrek aan zonlicht. Wij gaan een grot bezoeken: de Hato Cave.
Curacao Hato Cave
Zonder reservering kan je daar naartoe, de entree is veertien gulden per persoon, elk uur is er een rondleiding met gids die informatie over de grot vertelt. En wij hadden toch een leuke gids.
Hij wisselde vanwege het gezelschap van taal. Zo begon hij in het Engels, herhaalde alles in het Spaans en soms een kleine toelichting in het Nederlands. Met groot enthousiasme vertelde hij over de zes aanwezige kamers, stalagmieten en stalactieten, sommige wel 10.000 jaar oud, de aanwezige vleermuizen, algen, wietlucht, het amsterdammertje, wietlucht, de vijver, etc.
De grot is voor de toeristen voorzien van licht. Vanwege de warmte staan er diverse ventilatoren opgesteld. Warmte ja. Geen koude, vochtige gangen met een temperatuur rondom het vriespunt. Deze grot bevindt zich namelijk niet onder de grond, maar boven de grond.
Het begin is een trap van 49 treden. Niet om af te dalen, maar direct de hoogte in te gaan. Ik sta al klaar met mijn spiegelreflex, tot een bord mij aangeeft dat het verboden is foto’s te maken. De camera gaat weer in de tas. Binnen zijn er nog een aantal trappen, maar voor de rest is het glooiende pad vlak. Op een bepaald punt zet de gids de lichtschakelaar om, om aan te geven hoe donker het normaal gesproken in. Pikzwart. In de laatste twee kamers mogen er wel foto’s gemaakt worden.
In de verte schijnt een blauw licht. De tour eindigde vroeger daar, maar het was voor velen te warm. De warmte kan niet weg uit Hato Cave en die hoopte zich daar op. Dat in combinatie met de luchtvochtigheid, kon al snel iemand te veel worden. Niemand mist het bezoek aan dat ene stukje, na drie kwartier heeft iedereen het al aardig warm gekregen in de grot. Op naar wat frisse lucht en een verkoelend drankje bij de aanwezige bar. Na een laatste bedankje aan de gids, rijden wij voor de verandering naar de westkant van het eiland.
Curacao Playa Kalki
Playa Kalki, het strand wat Evelien graag wilde zien. Het is inderdaad een wit strand met blauwe zee. Wij kiezen een parasol en twee stoelen die ons later tien gulden p.p. gaan kosten, maar na alle hitte, is het ons prima. Plons. Nieuw strand, nieuwe vissen.
Evelien filmt er lustig op los, als wij beide iets over de bodem zien glijden. Een soort aal van minstens zestig centimeter. Deze blijkt op jacht te zijn naar wat lekkers, want plotseling duikt ie onder een steen en vangt daar een vis. De plek waar de moord zojuist begaan is, wordt troebel door het gedraai van de aal. Het trekt een hoop bekijks, want heel wat vissen komen poolshoogte nemen. De aal glijdt heel onschuldig weg van de plaats delict.
Recht op Evelien af. Ik had als voorzorg wat afstand genomen en deze ruimte wordt al snel door Evelien ingenomen, want daar is zij niet van gediend. Zeker niet als de aal ook nog eens z’n bek een paar keer open en dicht doet. Dat zijn geen geintjes. Wij als getuigen hebben het bewijs in handen. Een enerverende laatste duik.
Op de bedden drogen wij ons op. Gezien de tijd gaan wij Playa Porto Marie niet meer redden. Wat nog op mijn lijstje stond.
Curacao Santa Martha
De top wordt gehaald. Het is dan geen beklimming van de Christoffelberg, maar het geeft ook een mooi uitzicht.
De auto wordt op de terugweg volgegooid en daarna duiken wij het zwembad in.
Bij de receptie vragen wij hoe laat wij morgen klaar moeten staan voor de bus naar het vliegveld. Het besef begint steeds meer te komen dat wij afscheid moeten gaan nemen van dit eiland. Er waren nog vele stranden om te bezoeken, het mooie weer blijft voorlopig, maar helaas.
Het einde van de vakantie is dan toch in zicht 🙁
