De landelijke rijvereniging en ponyclub Huneruiters organiseert al bijna 30 jaar een vollemaanrit in het najaar.
De route van 17 km is uitgezet met verlichte bordjes. Omdat er wordt gestart vanaf 19:00 uur, is die verlichting geen overbodige luxe. Het fotograferen van de rit laat ik dit jaar aan mij voorbij gaan, maar ik ga er wel over nadenken hoe zoiets mogelijk op te pakken.
Dezelfde route wordt de volgende dag gebruikt voor de Herfst-crossrit Huneruiters. Een crossrit vanwege de toevoeging van 15 hindernissen à 60 centimeter hoog die genomen kunnen worden. De eerste deelnemers starten om 11:00 en dat is qua zonlicht weer een mooi tijdstip om als fotograaf aanwezig te zijn.
Langs de organisatie
Zaterdag 4 november. De auto wordt in Assen een stuk vroeger gestart om naar Havelte te rijden. Normaal rij ik direct naar het stuk bos waar ik van tevoren een plek heb uitgekozen om te fotograferen. Als de foto’s zijn genomen, rijd ik weer naar huis toe en ga ik ze in orde maken voor de online versie. Snelheid is belangrijk, maar connecties onderhouden ook.
Dit keer meld ik mij eerst bij de mensen van de Huneruiters die deze Herfst-crossrit georganiseerd hebben. Buiten tref ik Peter en Sjoerd, zij gaan bij de pauzeplek staan. Binnen spreek ik Judith en collega. We nemen de plek door die ik op het oog heb; hindernis nummer 4. Dat is vanaf de start drie kilometer verder het bos in. Judith geeft aan dat er een fietspad langs ligt. Dat had ik via Google Maps nog niet kunnen zien, maar dat maakt de rit ernaartoe alleen maar makkelijker. Ik leg uit dat ik in de kofferbak een vouwfiets heb liggen, dus dat komt goed.
De deelnemers komen ondertussen een voor een binnen, dus ik wens ze als organisatie veel succes en ga mijzelf voor vertrek klaarmaken. Peter en Sjoerd zien een kerel met enorme schoudertas op een klein fietsje in het bos verdwijnen. Succes heren en tot een volgende keer.
Vertrouwen in de techniek
Omdat ik het vorige evenement thuis kwam met zwarte foto’s op het einde, heb ik de reserve camera meegenomen. Hetzelfde model, dus dat zijn allemaal bekende knopjes. Ik kijk in het begin wel na elke groep of de foto’s gelukt zijn. Het is dat stukje vertrouwen in de techniek dat ik had en weer iets opgebouwd moet worden.
Morgen heb ik ook weer een dag in het bos gepland staan waar ik deze camera veel wil gebruiken. Om herhaling te voorkomen, kom ik er liever sneller achter als iets niet werkt. Dat voorkomt een hoop teleurstelling. Zeker als ik zie hoe blij sommigen zijn als hun paard voor de eerste keer de hindernis neemt.
Gezelschap in de middag
Aan de crossrit mag iedereen meedoen. De hindernissen zijn zo geplaatst, dat ze niet genomen hoeven te worden. Dat is ook erg praktisch voor paard en wagen. De hoogte is laag, zodat ook beginners de sprong kunnen wagen. Waar de een het paard eerst laat wennen aan de (eetbare) hindernis, doet een ander de sprong aan het paard voor. Weer een ander wordt gelanceerd, omdat het paard de balk twee zo hoog inschat. Het leverde allemaal lachende gezichten op in het bos vol herfstkleuren.
Evelien en Gerda zien het ook gebeuren. Die zijn op bezoek gekomen, omdat ze in de buurt waren. Ik heb een prima plek uitgekozen en het ruiterpad zelf vinden ze ook mooi breed. Een goede plek voor de galop. Evelien pakt mijn tweede camera en schiet vanaf een andere hoek diverse foto’s van de deelnemers. Dat heeft ze al eens eerder gedaan en ze begint er plezier in te krijgen.
Als de laatste deelnemer is geweest, lopen ze terug naar hun auto en ik ga op de fiets een stuk dezelfde kant op. Zij moeten nog wat dingen doen voordat ze weer terug naar huis rijden. Na een bedankje aan de organisatie voor de uitnodiging van deze Herfst-crossrit Huneruiters, stap ik in de auto. Het begint te regenen, dus dat is een mooie timing.
Foto’s Herfst-crossrit Huneruiters te Havelte
Een paar foto’s heb ik uitgekozen en online (website, Facebook, Instagram, Twitter) geplaatst als korte impressie van de dag. Benieuwd naar alle gemaakte foto’s? Die kunnen bekeken worden via deze link naar Oypo. Tot een volgende keer!
