Daar staat ze. Trots op het land, ontspannen te eten tussen het groepje paarden. Grijs op het hoofd, maar verder is er niets aan de buitenkant te zien. We raken aan de praat.
Lobke is eigenlijk niet meer zo best. Ze kwam met moeite afgelopen winter door. Haar ogen zijn slecht en haar slokdarm speelt soms wat op. Na jaren van trouwe dienst mocht ze niet naar een handelaar of slager, maar met pensioen. Samen met haar dochter heeft ze daar de afgelopen jaren gewoon lekker verdiend van de groene weilanden genoten.
Er is de afgelopen maanden gekeken hoe Lobke reageert op de verschillende weersomstandigheden. Na een nieuwe frisse nacht en natte ochtend was de temperatuur van haar lichaam wederom gedaald. Ze kon het niet meer aan en een nieuwe winter was geen optie meer. Met tegenzin werd het besluit genomen, maar het was eerlijker tegenover Lobke.
Of ik nog wat foto’s van haar wilde maken. Op een mooie zonnige ochtend stonden we tussen de kudde. Die middag zou de arts komen. Een laatste blik, een samenzijn met dochter, een laatste knuffel.
Toen Lobke van de trailer afliep, werd er een heerlijke bak slobber neergezet. De hele toet zat onder, een hoop spetters naast de emmer. Niet wetende dat de arts met een half uur zou arriveren. Ja, het was tijd.
